خلاصه کتاب بازی آخر بانو ( نویسنده بلقیس سلیمانی )

«بازی آخر بانو» از آن رمان هایی است که با تمام پیچ و خم هایش، خواننده را میخکوب می کند؛ روایتی عمیق و زنانه از دغدغه های یک بانو در بستر پر تلاطم تاریخ معاصر ایران با یک پایان بندی بسیار جنجالی و فکری که ذهن شما را حسابی درگیر می کند. اگر دلتان یک داستان متفاوت، پرکشش و پر از لایه های پنهان می خواهد که هم از گذشته برایتان بگوید و هم شما را به فکر فرو ببرد، این کتاب همان چیزی است که دنبالش می گردید.

خب، راستش را بخواهید، وقتی اسم ادبیات معاصر ایران میاد، بعضی کتاب ها هستند که ناخودآگاه توی ذهنمون پررنگ تر میشن. «بازی آخر بانو» نوشته ی بلقیس سلیمانی هم دقیقاً از همین دست کتاب هاست. یه رمان که هم جایزه های ادبی رو درو کرده، هم حسابی بین مخاطب ها سر و صدا به پا کرده و هم منتقدان رو به بحث و جدل انداخته. شاید بپرسید چرا انقدر مهم شده؟ جوابش ساده نیست، چون این کتاب مثل یه پازل پیچیده ست که هر تیکه اش یه لایه جدید از زندگی و تفکر رو بهتون نشون میده. از داستان پرماجرای گل بانو گرفته تا تکنیک های خاص نویسنده و اون پایان بندی که حسابی آدم رو غافلگیر می کنه. بیاید با هم بریم سراغش و ببینیم بلقیس سلیمانی چه بازی ای باهامون کرده.

بلقیس سلیمانی: بانوی قصه گو با نگاهی عمیق و زنانه

خانم بلقیس سلیمانی رو اکثر ما به عنوان یه داستان نویس می شناسیم، اما ایشون فقط داستان نمی نویسن؛ دستی هم در نقد ادبی دارن و پژوهشگر هم هستن. این نویسنده ی پرکار متولد سال ۱۳۴۲ در کرمانه. شاید همین که دوران کودکیشون رو توی این منطقه گذروندن، باعث شده که رمان ها و نوشته هاشون یه جورایی بومی گرایانه باشن و ما ایشون رو نویسنده ای بدونیم که دغدغه های اقلیمی هم داره.

بلقیس سلیمانی نویسندگی رو شغل اصلی و تمام وقت خودشون می دونن. وقتی به رمان ها و نوشته هاشون نگاه می کنیم، خیلی راحت متوجه میشیم که ایشون راوی زندگی زنان و دغدغه های کوچیک و بزرگ اون ها هستن. توی بیشتر رمان هاشون، شخصیت اصلی و محوری داستان زن ها هستن و ماجراها حول محور چالش های درونی و بیرونی زندگی اون ها می چرخه. خود خانم سلیمانی هم میگن که بیشتر درباره چیزهایی می نویسن که خودشون شناخت و اطلاعات کاملی ازشون دارن. برای همین هم هست که موضوع رمان هاشون غالباً به دغدغه ها و چالش های زنان مربوط میشه و یه روایت کاملاً زنانه دارن.

از طرفی، ردپای وقایع سیاسی و تاریخی دهه ی شصت هم توی بعضی از رمان های ایشون دیده میشه. باز هم به گفته ی خودشون، ماجراها و اتفاقات اون دهه هم از دغدغه هاشون بوده و شناخت خوبی ازشون دارن. این رو هم بگم که خانم سلیمانی فوق لیسانس فلسفه از دانشگاه تهران دارن و همین تحصیلات فلسفی، عمق فکری و رویکردشون رو توی داستان نویسی حسابی تحت تاثیر قرار داده و باعث شده که نوشته هاشون لایه های فکری عمیق تری هم داشته باشن.

دل داستان: خلاصه ای از بازی آخر بانو (با هشدار اسپویل!)

هشدار: این بخش حاوی جزئیات کلیدی داستان و پایان آن است. اگر قصد مطالعه کتاب را دارید و نمی خواهید داستان برایتان فاش شود، لطفاً این بخش را رد کنید.

خب، حالا بریم سراغ خود داستان. «بازی آخر بانو» ماجرای زندگی گل بانو رو روایت می کنه، زنی که سرنوشتش حسابی با تحولات سیاسی و اجتماعی اوایل انقلاب تا اوایل دهه ی هشتاد گره خورده. داستان از روزهای پر التهاب و هیجان انگیز اوایل انقلاب شروع میشه و تا یه روز پاییزی از سال ۸۰ ادامه پیدا می کنه. گل بانو توی این مسیر پر پیچ و خم، درگیر اتفاقات و آدم های زیادی میشه، آدم هایی که زندگی و انتخاب هاشون، سایه سنگینی روی زندگی گل بانو میندازه.

داستان توی بستر وقایع سیاسی و اجتماعی دهه ی شصت و بگیر و ببندهای اون دوران روایت میشه. نویسنده خیلی جسورانه و ظریف، یه تصویر زنده از این دوران پرفراز و نشیب رو بهمون نشون میده. شخصیت های داستان هر کدوم به نوعی با این تحولات درگیرن و همین باعث میشه که روابط انسانی پیچیده و گاهی هم غیرانسانی بینشون شکل بگیره. گل بانو توی این مسیر، دردها و تحقیرهای زیادی رو تجربه می کنه و قربانی موقعیت های مختلف میشه. چیزی که جالبه، اینه که با وجود تمام پیشرفت هایی که توی زندگیش اتفاق میفته، خواننده هیچ وقت اون رو آدم خوشبختی فرض نمی کنه و همه جا همدلیش با گل بانو و رنج هاش حفظ میشه.

تا حدود ۲۷۰ صفحه ی کتاب، داستان به صورت خطی پیش میره و خواننده رو با خودش همراه می کنه، اما هر بار این ماجراها از زبان یکی از شخصیت ها روایت میشه. این تکنیک چندصدایی حسابی داستان رو جذاب تر می کنه و اجازه نمیده که خواننده خسته بشه. اما اتفاق اصلی و شوکه کننده، توی فصل آخر و بخش «ضمائم» میفته! فصلی که ناگهان همه چیز رو تغییر میده و تمام ساختارهای ذهنی خواننده رو به هم میریزه. جوری که خواننده حسابی حس «بازی خوردن» پیدا می کنه و تازه می فهمه که ماجرا اون قدرها هم که فکر می کرده ساده نبوده. درباره این پایان بندی توی بخش های بعدی مفصل حرف می زنیم، چون خودش یه بحث جداگونه ست!

معماری کلمات: بازی های روایی و تکنیک های خاص بازی آخر بانو

بلقیس سلیمانی توی «بازی آخر بانو» فقط یه داستان ساده تعریف نمی کنه، بلکه یه معماری پیچیده روایی رو جلوی چشممون میذاره که حسابی جذابه. از همون صفحه ۲۸ به بعد، داستان از اون روایت معمول و کلاسیک فاصله می گیره و وارد یه فضای شبه سوررئال میشه که با جملات کوتاه و بریده بریده تقویت میشه.

از چندصدایی تا ابهام: هر کسی روایت خودش را دارد!

یکی از قشنگ ترین تکنیک هایی که خانم سلیمانی به کار برده، استفاده از «نظرگاه»های (Point of View) متعدده. یعنی چی؟ یعنی هر بخش از داستان از دید یه راوی متفاوت روایت میشه. این کار حسابی به داستان عمق میده و باعث میشه خواننده با جنبه های مختلف شخصیت ها و اتفاقات آشنا بشه. همین چندصدایی، یه جور ابهام دوست داشتنی هم توی داستان ایجاد می کنه و تا آخرش شما رو کنجکاو نگه میداره. جالبه که نویسنده با وجود این تغییر راوی های زیاد، هیچ وقت از مسیر اصلی داستان منحرف نمیشه و یه خط روایی مستحکم رو حفظ می کنه.

نثر سلیس و فکر برانگیز

نثر خانم سلیمانی توی این کتاب واقعاً نرم، یکدست و مقتدره. یعنی چی؟ یعنی الکی کلمات قلمبه سلمبه به کار نبرده که خواننده خسته بشه یا مجبور شه هی برگرده و دوباره بخونه. زبانش ساده و روانه، اما در عین حال، فکربرانگیزه. کلمات رو جوری کنار هم چیده که شما رو به فکر فرو میبره، بدون اینکه حس تصنع یا ساختگی بودن داشته باشه. یه جورایی همون حس اقتداری که منتقدین میگن.

عبور از واقعیت: وقتی داستان از رئالیسم فاصله می گیرد

اوایل داستان شاید حس کنید با یه رمان کاملاً رئال طرف هستید، اما کم کم فضا عوض میشه. داستان از اون حالت واقع گرایی محض فاصله می گیره و وارد یه دنیای پیچیده تر و حتی شبه سوررئال میشه. این تغییر فضا خیلی هنرمندانه اتفاق میفته و باعث میشه شما یه تجربه کاملاً متفاوت از خوندن رمان داشته باشید.

«بلقیس سلیمانی در به کار بستن این زبان تفکر برانگیز بسیار آسوده و مقتدر عمل کرده است، بی آن که این اقتدار و تسلط به تصنع نزدیک شده باشد.»

این تغییرات باعث میشه کشش و تعلیق داستان همیشه بالا باشه. نویسنده جوری ماجراها رو چیده که شما تا آخرین صفحه مشتاقید بدونید چی میشه. این جادوی قصه گوییه که خواننده رو با خودش همراه می کنه و لحظه ای از داستان جدا نمیکنه.

خطی اما پیچیده: مونولوگ هایی در انتهای راه

همونطور که گفتیم، روایت داستان غالباً خطیه، یعنی از یه نقطه ای شروع میشه و به ترتیب وقایع جلو میره. اما این خطی بودن، با روایت های متکثر و اون مونولوگ های فصل پایانی که راوی شون نامشخصه، یه پیچیدگی خاص پیدا می کنه. این مونولوگ ها حسابی ذهن خواننده رو به چالش میکشن و ازش می خوان که خودش فعال باشه و تکه های پازل رو کنار هم بذاره.

حرف دل رمان: مضامین عمیق بازی آخر بانو در گذر زمان

«بازی آخر بانو» فقط یه داستان نیست؛ یه آینه تمام نماست از دغدغه هایی که نویسنده توی دلش داشته و تونسته خیلی هنرمندانه اون ها رو به قلم بیاره. توی این رمان، سیاست، جامعه و فلسفه جوری با هم گره خوردن که آدم رو به فکر فرو میبره.

از زنانگی تا جامعه: قربانیان خاموش تاریخ

اگه یادتون باشه، خانم سلیمانی خودشون گفتن که دغدغه شون زندگی و چالش های زنان هست. توی «بازی آخر بانو» هم این دغدغه حسابی پررنگه. ما زندگی گل بانو و بقیه ی شخصیت های زن داستان رو می بینیم که چطور توی موقعیت های مختلف، چه خانوادگی و چه اجتماعی، قربانی میشن و باید با چالش های ریز و درشتی دست و پنجه نرم کنن. این رمان صدای خیلی از زنانی هست که شاید نتونستن حرفشون رو بزنن و بلقیس سلیمانی خیلی خوب این صدا رو به گوش ما میرسونه.

دهه شصت: آینه ای از وقایع پر التهاب

داستان توی بستر دهه شصت و اون وقایع سیاسی و اجتماعی پر تب و تابش اتفاق میفته. نویسنده خیلی جسورانه، اما ظریف، تصویری از بگیر و ببندها، ترس ها و التهابات اون دوران رو به ما نشون میده. این رمان یه جورایی میشه تاریخ شفاهی یه دوره خاص از کشورمون، اما نه به شکل خشک و رسمی، بلکه از دل زندگی آدم ها. چیزی که مجید قیصری، داستان نویس، هم بهش اشاره کرده که طرح مساله گروه های سیاسی و اوضاع آشفته اوایل انقلاب و جنگ، از موضوعاتی است که ظرفیت خوبی برای ادبیات ما دارد، موضوعی که بعدها می تواند موتور ادبیات اجتماعی ما را به خوبی به حرکت درآورد.

فلسفه ای در دل داستان: عدم قطعیت، واقعیت و تخیل

حتماً یادتونه که خانم سلیمانی فلسفه خوندن. خب، اثر این تحصیلات توی رمانشون حسابی خودش رو نشون میده. مفاهیمی مثل «عدم قطعیت»، «نسبیت»، «کثرت گرایی»، «واقعیت»، «تخیل» و حتی «مرگ»، نه به شکل مستقیم و آموزشی، بلکه توی ساختار و محتوای داستان حل شدن. ایشون خودشون میگن که این گفتمان ها، گفتمان های مسلط اون روزگار بودن و طبیعیه که آثارشون هم ازشون تاثیر بگیره. این باعث میشه که رمان علاوه بر جذابیت داستانی، عمق فکری هم پیدا کنه و شما رو به اندیشیدن وادار کنه.

پیچیدگی روابط: انسان هایی در بستر تاریخ

توی «بازی آخر بانو»، روابط انسانی خیلی پیچیده ست. آدم ها توی یه مقطع تاریخی خاص، درگیر روابطی میشن که گاهی وقتا خیلی غیرانسانی و دردناکه. نویسنده خیلی خوب نشون میده که چطور شرایط بیرونی میتونه روی روابط درونی آدم ها تاثیر بذاره و اون ها رو تغییر بده. این روابط، چیزی نیست که توی زندگی واقعی هم زیاد باهاش روبرو بشیم؟

شخصیت های خاکستری: تناقض هایی که زندگی می بخشند

یکی دیگه از امتیازات این رمان، اینه که شخصیت هاش هیچ وقت سیاه یا سفید مطلق نیستن. همه آدم ها توی داستان، چندوجهی ان و بار تناقضاتشون رو به دوش میکشن. بلقیس سلیمانی هیچ وقت قضاوت نمیکنه و به ما اجازه میده که خودمون با این شخصیت ها ارتباط برقرار کنیم و اون ها رو با تمام خوبی ها و بدی هاشون بشناسیم. علی اصغر شیرزادی، داستان نویس، هم به این نکته اشاره کرده که نويسنده علاوه بر اين که از سفيد و سياه ديدن مقوله و موضوع و شخصيت ها پرهيزي آگاهانه دارد، به تناقض ها و پارادوکس هايي که در بستر و گستره ذهني و عيني آدمها در يک مقطع زماني مشخص وجود دارد، بسيار خوب پرداخته است.

پایان بندی جنجالی: وقتی بلقیس سلیمانی با خواننده بازی آخر را می کند!

اگه بخواهیم از «بازی آخر بانو» حرف بزنیم و به پایان بندی اش اشاره نکنیم، انگار یه چیز خیلی مهم رو جا گذاشتیم! این بخش از داستان، همون جاییه که خیلی ها رو شوکه کرده، بعضی ها رو عصبانی، و خیلی ها رو هم حسابی به فکر فرو برده. یه جورایی میشه گفت خانم سلیمانی، آخرین و بزرگ ترین بازی رو با خواننده هاش توی همین قسمت میکنه.

ضمائم و حس بازی خوردن: یک شوک ادبی!

تا حدود ۲۷۰ صفحه از رمان رو خوندید و خودتون رو حسابی غرق داستان و شخصیت هاش کردید. با گل بانو اشک ریختید، از بعضی شخصیت ها متنفر شدید و به بقیه دل بستید. همه چیز رو باور کردید و فکر کردید با یه رمان رئال و تمام و کمال طرفید. اما درست وقتی انتظارش رو ندارید، به فصل «ضمائم» میرسید. اینجاست که ورق برمی گرده! اون ضمائم یهو همه چیز رو زیر و رو می کنه و تمام اون همدلی ها و باورهای شما رو بین دو قطب «داستان» و «حقیقت» معلق می کنه. انگار یهو می فهمید که تمام مدت یه جورایی دور خورده اید و نویسنده حسابی باهاتون بازی کرده! خیلی ها بعد از خوندن این بخش، ترجیح دادن کتاب رو ببندن و دیگه بهش فکر نکنن، چون حس بازی خوردن واقعاً قویه.

منتقدان چه می گویند؟ خیانت به ساختار یا اوج خلاقیت؟

این پایان بندی حسابی بحث برانگیز شده. خیلی از منتقدان، مخصوصاً اوایل، حس کردن که این بخش «خیانت به ساختار منسجم رمانی است که خواننده را تا صفحات پایانی با خود همراه کرده است». اون ها معتقد بودن که این ضمائم، اون چیزی رو که رمان تا اینجا بافته بود، پنبه می کنه و لذت خوانش رئال رو از بین می بره. شهلا زرلکی، منتقد، با تاکید بر این نکته میگه که اصلا خوب و خوشايند نيست که براي صدمين بار از پايان بندي نادرست رمان بازي آخر بانو ياد کنيم… ضربه اي که نويسنده در پايان بر ايمان و باور خواننده وارد مي کند و ناگهان جهان برساخته او را ويران مي کند، در واقع خيانت به ساختار منسجم رماني است.

اما خب، از طرفی هم خیلی ها این جسارت نویسنده رو ستایش کردن و اون رو اوج خلاقیت دونستن. اون ها میگن که این پایان بندی باعث شده که رمان از یه سطح دیگه وارد فضای فکری بشه و خواننده رو به چالش بکشه. عاطفه برزین، یکی از خوانندگان کتاب، این بازی رو بی نظیر و کم نقص می دونه و میگه انگار دلت نمی خواهد نتیجه را بفهمی یا اگر بفهمی حالا دیگر منتظری تا راوی جدیدی سر در بیاورد و با نگاه دیگری به ماجرا بپردازد و تو هیچ حس بازی خوردن منفی یا خیت شدن نداری!

حرف های نویسنده: رمان مفتوح یعنی چه؟

خانم بلقیس سلیمانی خودشون در مورد این پایان بندی توضیحاتی دارن. ایشون میگن که «بازی آخر بانو» در ابتدا این پایان رو نداشته و حتی چندین پایان مختلف براش در نظر گرفته بودن. ایشون به مفهوم «رمان مفتوح» (Open Novel) اشاره می کنن، یعنی رمانی که پایانی قطعی و بسته نداره و خواننده میتونه خودش پایان های مختلفی رو تصور کنه یا حتی انتخاب کنه. از نظر ایشون، رمان «بازی آخر بانو» چهار تا پایان داره: یکی همون پایان روایت ابراهیم رهامی که خیلی ها می پسندن، یکی پایان دوم که خانم محمدجانی استاد دانشگاه میشه و صالح رهامی رو می بینه، و دو پایان دیگه که توی همین ضمائم اومده. ایشون حتی میگن که میشه هنوز هم برای این رمان پایان های دیگه ای نوشت و با این شگرد می خواستن از رمان سنتی دور بشن، در عین حال که خودشون رو فرزند خلف رمان سنتی می دونن. ایشون به خواننده عام هم توصیه می کنن که هر جا دلشون می خواد، رمان رو ببندن و بهترین پایان برای اون ها، همون پایان تک گفتار رهامی هست.

دعوت به تفکر: بحثی برای همیشه

در نهایت، این پایان بندی، «بازی آخر بانو» رو به یه رمان فکری و بحث برانگیز تبدیل کرده. این قسمت، نقطه عطفیه که باعث میشه شما بعد از تموم شدن کتاب، باز هم بهش فکر کنید، با بقیه درباره ش بحث کنید و هر کسی برداشت خودش رو ازش داشته باشه. و این دقیقاً همون چیزیه که یه اثر ادبی رو زنده نگه می داره.

دیدگاه ها و جوایز: چرا بازی آخر بانو پر سر و صدا شد؟

خب، وقتی یه کتاب انقدر پر سر و صدا میشه، حتماً یه دلایلی داره دیگه، نه؟ «بازی آخر بانو» هم کلی حرف و حدیث پشت سرش بود و هم بین منتقدان و هم بین خواننده های عام حسابی بحث به وجود آورد. اما چرا؟

امتیازات اصلی: نقاط قوت از نگاه منتقدان

منتقدان ادبی، جدا از بحث های مربوط به پایان بندی، نقاط قوت زیادی رو برای این رمان برشمرده اند. یکی از مهم ترین ها، جسارت نویسنده در انتخاب موضوع هست. پرداختن به وقایع سیاسی و اجتماعی دهه شصت و گروهک ها، اون هم در اون زمان، واقعاً شهامت می خواست. نکته ی دیگه، نثر سالم و روان خانم سلیمانی بود که بدون هیچ گونه تصنع یا پیچیدگی، خواننده رو با خودش همراه می کرد. خط روایی مستحکم و ناگسسته با وجود راویان متعدد، یکی دیگه از امتیازات برجسته این رمان بود. منتقدان همچنین به نگاه زنانه و عمیق نویسنده و استفاده هوشمندانه از عنصر «نظرگاه» (Point of View) اشاره کرده اند که به داستان عمق و جذابیت خاصی بخشیده بود.

جوایز و تقدیرها: نشان افتخار ادبیات

«بازی آخر بانو» خیلی زود توانست توجه محافل ادبی رو به خودش جلب کنه. این رمان به عنوان رمان اول در چهارمین دوره جایزه ادبی اصفهان شناخته شد که خودش یه افتخار بزرگ برای یه نویسنده تازه کار (در حوزه رمان) محسوب میشد. این جایزه و تقدیرها، مهر تاییدی بود بر ارزش ادبی و هنری این اثر.

انتقادات مهم: آیا ایرادی هم هست؟

جدا از بحث پایان بندی، برخی منتقدان انتقادات دیگری هم به این رمان وارد کرده اند. مثلاً بعضی ها بخش «ایمیل از آلمان» که در انتهای ضمائم اومده رو ناهماهنگ با بقیه داستان دونستن و معتقد بودن که این قسمت، از انسجام کلی اثر کم می کنه. البته این انتقادات معمولاً در کنار انبوه تعریف و تمجیدها مطرح میشدن و نشان از دقت نظر منتقدین داشت.

بازتاب عمومی: از دل مخاطب تا زبان منتقد

یکی از مهم ترین فاکتورها برای موفقیت یه کتاب، استقبال مخاطب عام هست. و «بازی آخر بانو» در این زمینه حسابی گل کاشت! خانم سلیمانی خودشون در مصاحبه ای اشاره کردن که بازتاب کتاب بین مخاطبان عام «فوق العاده» بوده. جلسات نقد و بررسی متعددی برای این کتاب برگزار شد و حتی توی فضای وب، افراد زیادی بدون اینکه بشناسنشون، مشغول معرفی این کتاب بودن. این استقبال گسترده، نشون میده که داستان گل بانو و اون بازی خاص بلقیس سلیمانی، واقعاً تونسته به دل خیلی ها بشینه و باهاشون ارتباط برقرار کنه. این همه بحث و نقد، خودش نشونه ی یه اثر زنده ست که هنوز هم حرف های زیادی برای گفتن داره.

بالاخره چرا باید بازی آخر بانو را بخونیم؟

خب، تا اینجا کلی با هم گشتیم و درباره «بازی آخر بانو» حرف زدیم، از نویسنده اش، بلقیس سلیمانی، گفتیم و وارد لایه های پنهان داستان شدیم. حالا میرسیم به سوال اصلی: چرا باید این کتاب رو بخونیم؟

راستش، دلایل زیادی هستن که «بازی آخر بانو» رو به یه انتخاب عالی برای مطالعه تبدیل می کنن. اگه دنبال یه داستان متفاوت و پرکشش هستید که از همون صفحه های اول شما رو درگیر کنه و تا آخرش رها نکنه، این کتاب براتون ساخته شده. اگه دوست دارید با نگاهی عمیق تر به تاریخ معاصر ایران، به خصوص دهه شصت و تحولات اجتماعی اون دوران نگاه کنید، «بازی آخر بانو» مثل یه آینه شفاف، بخشی از اون گذشته رو بهتون نشون میده.

این رمان برای اون هایی که به مسائل زنان و چالش هاشون توی جامعه اهمیت میدن، یه منبع الهام بخش و فکربرانگیزه. بلقیس سلیمانی با مهارت تمام، دردها و دغدغه های زنانه رو توی قالب یه داستان جذاب به تصویر کشیده.

و اما، اگه دنبال یه تجربه فکری عمیق هستید و دوست دارید مغزتون رو به چالش بکشید، اون پایان بندی جنجالی «بازی آخر بانو» قطعاً شما رو ناامید نمی کنه. این کتاب شما رو وادار می کنه که درباره مفاهیمی مثل واقعیت، تخیل، داستان و حقیقت حسابی فکر کنید و حتی شاید نظرتون رو درباره خیلی چیزها عوض کنه.

خلاصه بگم، «بازی آخر بانو» یه رمان نیست که بخونید و فراموشش کنید. این یه اثریه که تا مدت ها توی ذهنتون میمونه و شما رو به تامل وامی داره. پس اگه آماده اید که وارد یه «بازی» ادبی جذاب و پر از پیچ و خم بشید، وقتشه که این کتاب رو دست بگیرید و خودتون رو غرق دنیای گل بانو کنید. مطمئن باشید پشیمون نمیشید!