چرا رادارها در تشخیص هایپرسونیک ناکام می مانند؟

به گزارش اسمارت تیم این طور به نظر می رسد که یک ویژگی عجیب و غریب فیزیکی این موشک های هایپرسونیک را از دید رادارها پنهان کرده تا نتوانند حتی قبل از برخورد موشک آن را شناسایی کنند.

در بطن این مشکل پدیده ای وجود دارد که به دوران رقابت فضایی در دهه ۱۹۶۰ برمی گردد. زمانی که فضاپیماهایی مثل کپسول آپولو یا شاتل فضایی به زمین باز می گشتند برای چند دقیقه حساس و سرنوشت ساز ارتباط رادیویی با این فضاپیماها قطع و غیرممکن می شد. به این خاطر که فضاپیما با چنان سرعت بالایی در حال عبور از اتمسفر و حرکت به سمت زمین بود که گرمای خیلی شدیدی ایجاد می کرد.

برای درک این سرعت بالا از کپسول اوریون ناسا مثال می زنیم که در دسامبر سال ۲۰۲۲ به کره زمین بازگشت و با سرعت ۳۲ ماخ یعنی ۴۰.۲۰۰ کیلومتر بر ساعت وارد جو زمین شد.

در چنین سرعت های بالایی اصطکاک بین فضاپیما و جو باعث از هم پاشیدن مولکول های هوا شده و همین موضوع فضاپیما را در غلافی از پلاسما قرار می دهد. طبق گفته مرکز پلاسما و همجوشی MIT “پلاسما حالت چهارم ماده است که نوعی همراهی جامد مایع و گاز است. دقیقا مثل زمانی که مایعی می جوشد و با افزودن انرژی تبدیل به گاز می شود گرم کردن یک گاز هم باعث ایجاد پلاسما شده که شبیه سوپی از ذرات با بار مثبت (یون ها) و بار منفی (الکترون ها)است.

طبق توضیح بخش تشخیص هایپرسونیک نیروی دریایی آمریکا:” این سوپ الکترونی می تواند باعث مسدود شدن رادار شود. غلاف پلاسما در اطراف فضاپیما امواج رادیویی را جذب می کند و در نتیجه این فضاپیما برای سیستم های رادار نامرئی خواهد شد.»

دیوید رایت فیزیکدان و محقق مدعو آزمایشگاه امنیت هسته ای و سیاست گذاری MIT معتقد است که بحث تشخیص رادارهای هایپرسونیک ممکن است فراتر از اینها باشد. مثلا این نگرانی وجود دارد که موشک های هایپرسونیک بتوانند در یک نقطه کور رادار حرکت کنند. رادارهای مستقر روی زمین که برای تشخیص موشک هایی که از فضا وارد می شوند طراحی شده به دلیل انحنای زمین در اسکن اتمسفر بالایی که سلاح های هایپرسونیک در آن پرواز می کنند با محدودیت هایی مواجه هستند. این امر تشخیص دوربرد گلایدری که از ارتفاع ۴۰ کیلومتری در فضای بالایی اتمسفر به پرواز در می آید را سخت و پیچیده می کند.

اینجا در «این موشک کابوس رادارهای پدافندی شده» بیشتر درباره موشک هایپرسونیک بخوانید.

۵۸۵۸