نقش بی فرهنگی بر بوم تاریخ

به گزارش اسمارت تیم بیتا رشید حاجی در یادداشتی با این عنوان نوشت: نوروز این کهن ترین آیین مانای ایرانی فرصتی ست برای بازاندیشی برای بازگشت به ریشه ها برای احترام به آنچه بوده ایم و باید باشیم. اما گاه در میان شور سفر و شوق دیدار آنچه گم می شود حرمت است؛ حرمت تاریخ حرمت طبیعت حرمت سرزمین.

امروز ویدئویی در فضای مجازی دست به دست شد از نوشتن یادگاری یک مسافر نوروزی بر پیکره سی وسه پل اصفهان. پلی که نه فقط معماری اش که خاطره اش در جان تاریخ این مرز و بوم تنیده شده؛ پلی که نماد شکوه اصفهان صفوی ست و سندی ست از توانمندی مردمی که تمدن را نه فقط در سنگ و آجر که در رفتار و اندیشه شان معنا می کردند. حال دست بی مهری یک مسافر ناآگاه نام خود را بر دل این میراث ملی حک کرده؛ غافل از آنکه این خود نوعی جنایت فرهنگی ست.

در سوی دیگر کشور در هرمزگان گزارش ها و تصاویر از برداشت و انتقال گسترده خاک نقره ای جزیره هرمز دل هر ایرانی دغدغه مند را لرزاند. خاکی که نه تنها ترکیبی از عناصر کمیاب و رنگین کمانی طبیعی ست بلکه بخشی از هویت زمین شناسی و زیبایی منحصر به فرد جزیره محسوب می شود. خاکی که در کنار دریا قصه می گوید از میلیون ها سال دگرگونی زمین و امروز از آن جدا می شود تا سودی کوتاه مدت روانه جیب عده ای معدود شود و در طاقچه خانه ها قرارگیرد و یا دکور روی میزها شود.

هر دو ماجرا یک درد مشترک دارند؛ نبود آموزش فرهنگی فقدان نظارت مؤثر و بی توجهی به میراث ملموس و ناملموس ما. اگر نوشتن نام کوچک خود بر ستون های بزرگ تاریخ را «افتخار» بدانیم یا خاک را کالایی برای سود دیگر چه چیزی از “سرزمین مادری” باقی خواهد ماند؟

رسالت ما چه به عنوان رسانه چه نهاد مدنی و چه شهروند آن است که چنین رفتارهایی را نه تنها نکوهش کنیم بلکه با آموزش و فرهنگ سازی ریشه آن ها را بخشکانیم. باید در مدارس دانشگاه ها و رسانه های ملی و محلی کرامت بناهای تاریخی و ذخایر طبیعی را آموزش داد. باید مجازات های بازدارنده وضع و اجرا شوند و مهم تر از آن باید حس تعلق به وطن به تاریخ به طبیعت در جان نسل آینده کاشته شود.

فراموش نکنیم سی وسه پل تنها یک پل نیست؛ خاک هرمز تنها خاک نیست؛ این ها صفحه هایی از شناسنامه ما هستند. و شناسنامه را نمی نویسند نمی برند نمی فروشند؛ آن را با احترام حفظ می کنند.

پایان خبر اسمارت تیم