معرفی و نقد سریال ولورین

وقتی اسم ولورین میاد، معمولاً ذهن آدم میره سمت یک شخصیت خشن و در عین حال دوست داشتنی از دنیای ایکس-من که پنجه های آدامانتیومی اش رو به هر مشکلی حواله می کنه. اما وقتی صحبت از سریال ولورین میشه، اغلب منظورمون فیلم های مستقل و جایگاه این گرگ تنها تو فرانچایز بزرگ X-Men هست، به خصوص فیلم «ولورین» محصول سال ۲۰۱۳ که حسابی سر و صدا کرد.

این فیلم یه نقطه عطف تو زندگی لوگان بود، جایی که زخم های روحیش بیشتر از زخم های جسمیش آزارش می داد و یه سفر پر چالش رو به ژاپن شروع کرد. قراره اینجا با هم غواصی کنیم تو اعماق این فیلم و ببینیم چطور تونست هم جایگاه خودش رو تو قلب طرفدارا پیدا کنه و هم راه رو برای آثار بعدی لوگان مثل «لوگان» باز کنه. پس اگه آماده اید که یه بار دیگه با پنجه های ولورین وارد دنیای پرماجرای ژاپن بشیم، با من همراه باشید.

بازگشت گرگ تنها به ژاپن: یک شروع متفاوت

لوگان، معروف به ولورین، همیشه یکی از اون شخصیت هایی بوده که ته دلمون براش یه جایگاه ویژه باز کردیم. مردی که عمری رو با جنگیدن و از دست دادن عزیزانش گذرونده و انگار سرنوشتش فقط رنج کشیدن و جاودانه بودن تو یه دنیای فانی بوده. بعد از اتفاقات فیلم «مردان ایکس: آخرین ایستادگی» و اون غم جانکاه از دست دادن جین گری، لوگان دیگه اون ولورین خشمگین و بی پروا نیست. این بار، با یه لوگان خسته، منزوی و از دنیا بریده روبرو می شیم که دیگه میلی به زندگی و جنگیدن نداره. انگار اون حس جاودانگی، به جای نعمت، تبدیل به نفرین شده و هر روز خاطرات تلخ گذشته رو به صورت یه کابوس زنده، جلوی چشماش میاره.

فیلم «ولورین» (The Wolverine) محصول سال ۲۰۱۳، دقیقاً از همین نقطه شروع می شه. این فیلم نه تنها یه ماجراجویی هیجان انگیز، بلکه یه سفر درونی برای لوگانه که توش دنبال معنای زندگی و رهایی از بار سنگین جاودانگی می گرده. جیمز منگولد، کارگردان کاربلد این اثر، کاری کرده که مخاطب واقعاً با لوگان همذات پنداری کنه و از نزدیک، زخم های روحیش رو حس کنه. این مقاله قراره یه نقد و بررسی حسابی و همه جانبه از این فیلم باشه؛ از داستان و شخصیت پردازی گرفته تا کارگردانی و پیام های عمیقی که تو خودش داره. می خوایم ببینیم این فیلم تونست اون انتظاری که از یه داستان مستقل ولورین داشتیم رو برآورده کنه و چقدر تو دنیای شلوغ و پر زرق و برق X-Men، جایگاه خودش رو پیدا کرد.

هدیه ای از جنس مرگ: خلاصه ای از داستان «ولورین» (با هشدار اسپویل)

داستان فیلم «ولورین» جایی شروع می شه که لوگان بیچاره، بعد از اتفاقات «مردان ایکس: آخرین ایستادگی»، درگیر کابوس های از دست دادن جین گریه و تو انزوای کامل زندگی می کنه. زندگی براش بی معنی شده و تنها چیزی که می خواد، رهایی از این جاودانگی و درد بی درمونه. تا اینکه سروکله «یوکیو»، یه دختر ژاپنی مرموز و البته باحال، پیدا میشه و لوگان رو به ژاپن دعوت می کنه. دعوتی از طرف یه مرد ثروتمند و قدرتمند به اسم «یاشیدا» که لوگان سال ها پیش، جونش رو تو بمباران اتمی ناکازاکی نجات داده بود.

لوگان که فکر می کنه یاشیدا تو بستر مرگه و فقط می خواد ازش خداحافظی کنه، راهی ژاپن میشه. اما این سفر، شروع یه ماجرای حسابی و پر فراز و نشیبه. یاشیدا به لوگان پیشنهاد میده که قابلیت التیام بخشیش رو ازش بگیره تا لوگان بالاخره بتونه مثل یه آدم عادی، طعم مرگ رو بچشه و از رنج زندگی جاودانه خلاص بشه. اما این فقط ظاهر ماجراست. کم کم پای یاکوزاها، نینجاها و دسیسه های خانوادگی وسط میاد و لوگان متوجه میشه که یاشیدا یه نقشه شوم تر تو سرش داره.

تو این گیرودار، لوگان نه تنها با دشمنان بیرونی، بلکه با ضعف های خودش هم روبرو میشه. یه نفر کاری کرده که قابلیت التیامش به مشکل خورده و زخم هاش دیگه به سرعت خوب نمیشن. این اتفاق، باعث میشه ولورین آسیب پذیرتر از همیشه بشه و همین آسیب پذیری، صحنه های اکشن و درگیری ها رو حسابی نفس گیر و هیجان انگیز می کنه. اون باید با «شینگن»، پسر یاشیدا، «ماریکو»، نوه یاشیدا که یه جورایی تو داستان ولورین می افته، و البته دکتر «گرین» (ملقب به وایپر) که یه جهش یافته مرموزه، سر و کله بزنه. داستان پر از خیانت، وفاداری، عشق و البته مبارزات دیدنیه که لوگان رو به سمت یه تصمیم گیری بزرگ برای آینده اش هل میده.

کاوش در روح آسیب دیده لوگان: تحلیل عمیق شخصیت و کارگردانی

فیلم «ولورین» فقط یه فیلم ابرقهرمانی نیست، بلکه یه سفر روانشناختی عمیقه به درون ذهن و روح یه شخصیت پیچیده. جیمز منگولد، کارگردانی که بعدها با «لوگان» (Logan) حسابی دلمون رو برد، تو این فیلم هم نشون داد که چقدر خوب میتونه عمق شخصیت ها رو نشون بده.

شخصیت پردازی ولورین: فراتر از پنجه های خشمگین

تو این فیلم، دیگه خبری از اون ولورینی که فقط با خشم و پنجه هاش مشکلات رو حل می کنه، نیست. اینجا «لوگان» رو می بینیم؛ مردی که خسته از قرن ها زندگی و از دست دادن آدم های دور و برش، دنبال یه راه فراره. درد از دست دادن «جین گری» حسابی روح و روانش رو به هم ریخته و تو کابوس هاش، دائم باهاش دست و پنجه نرم می کنه. این بار آسیب پذیری لوگان، چه جسمی و چه روحی، بیشتر از همیشه به چشم میاد و همین باعث میشه که مخاطب بیشتر باهاش ارتباط برقرار کنه و به جای یه قهرمان شکست ناپذیر، یه انسان پر درد و رنج رو ببینه.

هیو جکمن، مثل همیشه، فوق العاده ظاهر شده. اون تونسته ظرافت ها و پیچیدگی های شخصیت لوگان رو، از خستگی و ناامیدی گرفته تا حس مسئولیت پذیری و عشق، به خوبی به نمایش بذاره. می تونیم بگیم این فیلم، یه جورایی پایه و اساس چیزی شد که بعدها تو «لوگان» به اوج خودش رسید. در واقع، این فیلم یه پلی بود بین ولورینِ خشنِ ایکس من و لوگانِ عمیق و زخم خورده ی نهایی.

کارگردانی جیمز منگولد و اتمسفر ژاپنی

منگولد تو این فیلم، یه لحن جدی و واقع گرایانه رو پیش گرفته که خیلی با ماهیت شخصیت ولورین جور درمیاد. فضاسازی فیلم تو ژاپن، یه نقطه قوت بزرگ به حساب میاد. استفاده از فرهنگ غنی ژاپن، مثل سامورایی ها، یاکوزاها، هنر نینجوتسو و حتی مفهوم هاراکیری، به فیلم یه هویت خاص و منحصر به فرد میده. منگولد به جای اینکه فقط از ژاپن به عنوان یه لوکیشن زیبا استفاده کنه، اونو با داستان و شخصیت لوگان گره زده.

طراحی صحنه، لباس ها، و فیلمبرداری، همه و همه دست به دست هم دادن تا این حس اصالت رو به بهترین شکل ممکن منتقل کنن. مثلاً اون صحنه های مبارزه لوگان با شمشیرهای سامورایی، یا نبرد روی قطار سریع السیر ژاپن، نه تنها از نظر اکشن عالی هستن، بلکه یه جورایی حس احترام به سنت های شرقی رو هم منتقل می کنن.

صحنه های اکشن و نبردهای نفس گیر

اینجا هم منگولد یه رویکرد واقع گرایانه تر رو در پیش گرفته. وقتی لوگان قابلیت التیامش رو از دست میده، مبارزاتش پر از ریسک و هیجان میشه. دیگه نمی تونه مثل قبل بی پروا به دل خطر بزنه و هر زخمی، درد و رنج زیادی براش داره. این آسیب پذیری، صحنه های اکشن رو واقعی تر و نفس گیرتر می کنه. نبرد روی سقف قطار، درگیری با یاکوزاها تو شهر توکیو، و مبارزات نهایی با نینجاها و اون روبات نقره ای، هر کدوم جذابیت های خاص خودشون رو دارن.

تنوع مبارزات، از استفاده از پنجه های آدامانتیومی در مقابل شمشیر سامورایی گرفته تا درگیری های تن به تن، همه نشون میده که چقدر برای طراحی اکشن ها فکر شده. خون و خونریزی تو فیلم زیاده، اما این خشونت یه جورایی با ماهیت شخصیت ولورین و دنیایی که توش زندگی می کنه، همخونی داره و بی دلیل نیست.

نبرد با گذشته و جستجوی معنا: تم ها و پیام های کلیدی

فیلم «ولورین» فراتر از یک اکشن ابرقهرمانی، پر از تم های عمیق و سوالات فلسفیه که ذهن بیننده رو درگیر می کنه. منگولد به خوبی تونسته این مفاهیم رو لابه لای صحنه های پرهیجان جاسازی کنه و به داستان، عمق بیشتری ببخشه.

جاودانگی به مثابه نفرین

مهم ترین تمی که تو این فیلم بهش پرداخته میشه، «جاودانگی» لوگان و بار سنگین اونه. برای لوگان، زندگی ابدی دیگه یه موهبت نیست، بلکه یه نفرین شده. اون باید بارها و بارها عزیزانش رو از دست بده و هر بار، داغ اونا رو تحمل کنه. این رنج بی پایان، اونو به سمت ناامیدی و انزوا هل داده. یاشیدا به لوگان پیشنهاد میده که از این جاودانگی رها بشه، و اینجاست که لوگان با بزرگترین چالش زندگیش روبرو میشه: آیا حاضر هست برای رهایی از درد، از تمام وجودش دست بکشه؟ این بخش از فیلم واقعاً تامل برانگیزه و نشون میده که حتی یه ابرقهرمان هم میتونه از قدرت های خارق العاده اش خسته بشه.

جستجوی معنای زندگی

در کنار جاودانگی، لوگان تو این فیلم دنبال «معنای زندگی» می گرده. اون احساس پوچی می کنه و دیگه هدفی برای ادامه دادن نداره. سفرش به ژاپن، یه جورایی یه خودشناسیه؛ یه تلاش برای پیدا کردن یه هدف جدید، یه چیزی که بتونه ازش برای ادامه زندگی الهام بگیره. تو این مسیر، کمک به «ماریکو» و محافظت از اون، یه جورایی بهش انگیزه میده که دوباره برای چیزهای ارزشمند بجنگه. این تم، خیلی نزدیکه به تجربه واقعی آدما تو زندگی که گاهی اوقات حس می کنن از هدفشون دور شدن و باید دوباره راهشون رو پیدا کنن.

در «ولورین»، لوگان نه تنها با دشمنان خارجی می جنگد، بلکه با بزرگترین دشمن خودش، یعنی خستگی و پوچی حاصل از جاودانگی، دست و پنجه نرم می کند. این نبردی است برای یافتن دوباره معنا در جهانی که برای او بیش از حد طولانی شده است.

عشق، وفاداری و خیانت

روابط انسانی هم تو این فیلم جایگاه ویژه ای دارن. رابطه پیچیده لوگان با «یاشیدا» که از نجات یافته جنگی به دشمن تبدیل میشه، نشون دهنده اینه که اعتماد چقدر میتونه شکننده باشه. رابطه لوگان با «ماریکو» و «یوکیو» هم جنبه های مختلف عشق، وفاداری و رفاقت رو به نمایش میذاره. ماریکو، با وجود اینکه تو یه خانواده پر از توطئه گیر افتاده، دلش با لوگانه و یوکیو هم یه رفیق شفیقه که تا پای جون کنار لوگان می ایسته. این روابط، حسابی به عمق عاطفی فیلم اضافه می کنه و از خشونت محض دورش می کنه.

هویت و خودشناسی

لوگان تو این فیلم، سعی می کنه با گذشته اش کنار بیاد و بفهمه واقعاً کیه. زخم های گذشته اش، از دوران کودکی گرفته تا اتفاقات ایکس من، هنوز باهاشن. سفر به ژاپن و روبرو شدن با فرهنگ سامورایی، یه جورایی بهش کمک می کنه که با مفاهیم شرافت، کُد و مسئولیت پذیری آشنا بشه و شاید بتونه یه تکه از هویت گمشده خودش رو پیدا کنه. در نهایت، فیلم نشون میده که پذیرش گذشته، هر چقدر هم که تلخ باشه، تنها راهیه که میشه به آرامش و خودشناسی رسید.

نقاط قوت و ضعف: یه بررسی متعادل

هیچ فیلمی بی عیب و نقص نیست، «ولورین» هم از این قاعده مستثنی نیست. اما میشه گفت نقاط قوتش حسابی به نقاط ضعفش می چربه و باعث میشه که یه تجربه تماشای خوب داشته باشیم.

نقاط قوت

1. شخصیت پردازی عمیق لوگان: اصلی ترین نقطه قوت فیلم، بدون شک، پرداخت به شخصیت ولورین/لوگانه. این بار ما یه قهرمان زخم خورده رو می بینیم که آسیب پذیری هاش بیشتر از قدرتش به چشم میان. این نگاه انسانی تر به لوگان، باعث میشه مخاطب باهاش ارتباط عمیق تری برقرار کنه.
2. کارگردانی قوی و لحن جدی تر: جیمز منگولد با یه دید واقع گرایانه و جدی، داستان رو روایت می کنه. این لحن با فضای فیلم و درگیری های درونی لوگان، حسابی هماهنگه و فیلم رو از یه اکشن ابرقهرمانی ساده، فراتر می بره.
3. فضاسازی فرهنگی و بصری ژاپن: ژاپن، با سنت ها، مناظر زیبا و فرهنگ خاصش، به یه شخصیت مستقل تو فیلم تبدیل شده. استفاده از سامورایی ها، نینجاها، و معماری سنتی ژاپن، به فیلم یه هویت بصری خیره کننده و منحصر به فرد داده.
4. صحنه های اکشن خلاقانه: مبارزات فیلم، مخصوصاً با در نظر گرفتن از دست دادن قدرت التیام لوگان، حسابی پرهیجان و خلاقانه اند. نبرد روی قطار یا درگیری با نینجاها، از جمله صحنه هایی هستن که تو ذهن می مونن.

نقاط ضعف

1. پایان بندی با روبات نقره ای: خب، راستش رو بخواهید، این قسمت از فیلم یه کم ناامیدکننده بود. «سامورایی نقره ای» (The Silver Samurai) در نسخه سینمایی، یه روبات بزرگ و مکانیکی بود که خیلی ها اونو ضعیف ترین بخش فیلم می دونن. انگار بعد از اون همه فضاسازی عمیق و جدی، آخرش یه غول مکانیکی می تونه یه کم حس تصنعی به فیلم بده. البته تو کمیک ها، سامورایی نقره ای یه شخصیت باحال تره، اما تو فیلم، اون درگیری پایانی یه کم از اوج فیلم کم می کنه.
2. نقش برخی شخصیت های فرعی: بعضی از شخصیت های فرعی، مثل «دکتر گرین» (وایپر)، پتانسیل بیشتری برای عمق پیدا کردن داشتن، اما یه کم سطحی بهشون پرداخته شد. البته این مشکل تو فیلم های ابرقهرمانی، که کاراکتر اصلی پررنگ تره، رایجه.
3. برداشت های نقد برداشتی: بعضی از منتقدا، مثل «مقداد» در نقد خودش، اشاره کردن که فیلم چطور بمباران اتمی ژاپن رو به تصویر کشیده و اینکه شاید یه جورایی سعی در کمرنگ کردن جنبه های انسانی فاجعه داشته. این یه نقد جالبه که البته باید با دید باز بهش نگاه کرد و قضاوت نهایی رو به عهده مخاطب گذاشت.

جایگاه فیلم در دنیای سریالی X-Men و میراث ولورین

وقتی از «ولورین» (The Wolverine) صحبت می کنیم، نباید فقط اونو یه فیلم مستقل ببینیم. این فیلم، یه حلقه مهم تو زنجیره بلند و بالاییه که کل دنیای سینمایی X-Men رو به هم وصل می کنه. درسته که بعد از «مردان ایکس: آخرین ایستادگی» میاد، اما مهم تر از اون، یه پیش زمینه ی اساسی برای اتفاقات «مردان ایکس: روزهای گذشته آینده» (X-Men: Days of Future Past) فراهم می کنه.

اون صحنه آخر فیلم، یعنی بازگشت مگنتو و پروفسور ایکس، دقیقاً ما رو آماده می کنه برای ماجراجویی سفر در زمان و نجات آینده جهش یافته ها. این نشون میده که چقدر فیلم «ولورین» برای کل فرانچایز X-Men اهمیت داشته و چطور تونسته شخصیت لوگان رو از یه گرگ تنها، دوباره به مرکز توجه دنیای ایکس من برگردونه.

تاثیر بر «لوگان» (Logan 2017)

یکی از مهم ترین میراث های «ولورین» ۲۰۱۳، تاثیرش روی شاهکار «لوگان» (Logan) در سال ۲۰۱۷ بود. جیمز منگولد، کارگردان هر دو فیلم، تو «ولورین» نشون داد که چقدر خوب میتونه عمق و درد رو تو وجود لوگان به نمایش بذاره. این تجربه، حسابی بهش کمک کرد تا «لوگان» رو با همون لحن جدی، واقع گرایانه و بسیار احساسی بسازه. «ولورین» ۲۰۱۳، شروعی بود برای نشون دادن جنبه های انسانی تر و آسیب پذیرتر لوگان که تو «لوگان» به اوج خودش رسید و یکی از بهترین فیلم های ابرقهرمانی تاریخ سینما رو رقم زد.

حضور ولورین در سایر سریال ها و فرانچایز

با اینکه سریال ولورین به معنای یک مجموعه تلویزیونی مستقل (جز انیمیشن های قدیمی) وجود نداره، اما شخصیت ولورین از همون اول، یعنی سال ۲۰۰۰ و با اولین فیلم X-Men، حضور پررنگی تو کل فرانچایز سینمایی داشته. اون ستون فقرات تیم ایکس من بوده و تقریبا تو همه فیلم ها حضور داشته. حتی تو انیمیشن های X-Men هم، ولورین همیشه یه کاراکتر محبوبه که داستان های زیادی حول محور اون شکل گرفته.

حالا هم که ولورین قراره دوباره تو فیلم «ددپول و ولورین» (Deadpool & Wolverine) با هیو جکمن برگرده، این نشون میده که این شخصیت چقدر برای مارول و طرفداراش مهمه. «ولورین» ۲۰۱۳، کمک کرد تا برند ولورین، فراتر از یه عضو تیم ایکس من، به عنوان یه شخصیت مستقل و با پتانسیل داستان سرایی عمیق، شناخته بشه و راه رو برای ماجراجویی های آینده اش باز کنه.

می تونیم بگیم این فیلم، یه جورایی به ما نشون داد که لوگان حتی بدون تیم ایکس من هم میتونه یه داستان عمیق و جذاب داشته باشه و فقط به عنوان یه عضو از یه گروه، تعریف نمیشه. این موضوع برای توسعه جهان ایکس من و دادن آزادی عمل بیشتر به داستان پردازی ها، حسابی مهم بود.

نظرات منتقدان و بازخوردهای مخاطبان: «ولورین» در ترازوی نقد

فیلم «ولورین» (The Wolverine) وقتی اکران شد، مثل هر فیلم ابرقهرمانی دیگه ای، با واکنش های مختلفی روبرو شد. هم منتقدها و هم مخاطبان، نظرات خودشون رو درباره این ماجراجویی ژاپنی ولورین مطرح کردن که خب، یه سری نکات مثبت و منفی رو به همراه داشت.

خلاصه دیدگاه های منتقدان جهانی

تو وب سایت هایی مثل «راتن تومیتوز» (Rotten Tomatoes) و «متاکریتیک» (Metacritic)، که نمرات منتقدها رو جمع آوری می کنن، «ولورین» ۲۰۱۳ نمرات نسبتاً خوبی گرفت. اغلب منتقدان، بازی درخشان هیو جکمن، کارگردانی جیمز منگولد، و فضاسازی منحصر به فرد ژاپن رو حسابی تحسین کردن. خیلی ها گفتن که این فیلم یه گام رو به جلو برای شخصیت ولورینه و تونسته به عمق بیشتری از درد و رنج لوگان بپردازه. لحن جدی و واقع گرایانه فیلم هم مورد استقبال قرار گرفت.

اما خب، انتقاداتی هم وجود داشت. همونطور که قبل تر اشاره کردیم، پایان بندی فیلم با اون روبات نقره ای، برای بعضی ها یه کم ضعیف و کلیشه ای به نظر اومد و حس کردن که با بقیه لحن جدی فیلم همخونی نداره. بعضی ها هم اعتقاد داشتن که فیلم تو نیمه دوم، یه کم از اون عمق روانشناختی اولیه دور میشه و بیشتر به یه اکشن معمولی تبدیل میشه.

واکنش عمومی مخاطبان

مخاطبان عمومی، خصوصاً طرفداران پروپاقرص ایکس من و ولورین، عموماً از این فیلم راضی بودن. برای اونا، دیدن لوگان تو یه ماجراجویی جدید و خارج از تیم ایکس من، هیجان انگیز بود. صحنه های اکشن، خصوصاً نبرد روی قطار، حسابی مورد توجه قرار گرفت و ایده از دست دادن قدرت التیام ولورین، یه المان تازه و جذاب به حساب میومد. این فیلم تو گیشه هم عملکرد خوبی داشت و نشون داد که شخصیت ولورین به تنهایی هم میتونه مخاطب زیادی رو به سینما بکشونه.

جنبه	نظر مثبت	نظر منفی
شخصیت پردازی لوگان	نمایش عمیق آسیب پذیری و درگیری های درونی	ندارد
کارگردانی	لحن جدی و واقع گرایانه منگولد، فضاسازی ژاپن	ندارد
صحنه های اکشن	خلاقانه و نفس گیر، خصوصاً نبرد روی قطار	فقدان اکشن حماسی برای برخی (نسبت به X-Men)
پایان بندی	اوکی بود	ربات نقره ای ضعیف و کلیشه ای تلقی شد

مقایسه با «ددپول و ولورین»

حالا که داریم به اکران «ددپول و ولورین» نزدیک میشیم، خیلی ها «ولورین» ۲۰۱۳ رو با اون مقایسه می کنن. البته باید توجه داشت که این دو فیلم از دو جنس کاملاً متفاوت هستن؛ «ولورین» ۲۰۱۳ جدی تر و درام تره، در حالی که فیلم جدید ددپول، بیشتر کمدی و اکشنه با همون طنز خاص ددپول. اما هر دو فیلم یه چیز مشترک دارن: محوریت «هیو جکمن» در نقش ولورین و تلاش برای روایت داستانی جذاب از این شخصیت محبوب. نمرات اولیه «ددپول و ولورین» هم نشون میده که ترکیب این دو کاراکتر حسابی جواب داده و منتقدها از شیمی بین رایان رینولدز و هیو جکمن حسابی استقبال کردن. این نشون میده که چقدر لوگان، چه تو یه فیلم جدی و چه تو یه کمدی پر و بال مثل ددپول، همیشه میتونه بدرخشه.

نتیجه گیری: گرگی که به دنبال رهایی است

فیلم «ولورین» (The Wolverine) محصول سال ۲۰۱۳، نه فقط یه فیلم ابرقهرمانی معمولی، بلکه یه سفر درونی عمیق برای شخصیت لوگان بود. این فیلم تونست به خوبی بار سنگین جاودانگی و درد از دست دادن عزیزان رو به نمایش بذاره و لوگان رو از یه موجود خشمگین و فناناپذیر، به یه انسان خسته و آسیب پذیر تبدیل کنه که دنبال معنای زندگی می گرده. جیمز منگولد با کارگردانی هنرمندانه و استفاده هوشمندانه از فضای ژاپن، تونست یه داستان خاص و تأمل برانگیز رو روایت کنه.

با وجود یه پایان بندی که شاید برای بعضی ها یه کم ناامیدکننده بود، نقاط قوت فیلم، مخصوصاً پرداخت به شخصیت لوگان و عملکرد بی نظیر هیو جکمن، حسابی به چشم میان. این فیلم نه تنها جایگاه خودشو تو دنیای X-Men تثبیت کرد، بلکه راه رو برای شاهکار «لوگان» باز کرد و به ما نشون داد که ولورین، فراتر از پنجه های آدامانتیومی، یه روح پیچیده و زخم خورده داره که همیشه دنبال رهایی از دردهای گذشته اش می گرده.

پس اگه دنبال یه فیلم ابرقهرمانی با عمق، اکشن های جذاب و فضاسازی بی نظیر هستید، «ولورین» (The Wolverine) رو از دست ندید. این فیلم تجربه ایه که شما رو با لوگان، نه فقط به عنوان یه قهرمان، بلکه به عنوان یه انسان، آشتی میده.