معرفی و بررسی فیلم پستچی (The Postman) – نقد کامل

فیلم پستچی (The Postman) محصول سال 1997، یک حماسه پساآخرالزمانی به کارگردانی و بازیگری کوین کاستنر است که در دنیایی ویران شده پس از یک جنگ بزرگ، داستان یک قهرمان بی نام را روایت می کند که با ادعای دروغین پستچی بودن، امید را به بازماندگان بازمی گرداند. این فیلم با اینکه در زمان اکران با نقدهای متفاوتی روبرو شد، اما پیام های عمیق و جهانی اش در مورد اهمیت ارتباطات انسانی و قدرت نمادها، آن را به اثری قابل تأمل تبدیل کرده است و در این مقاله قصد داریم تا نگاهی جامع و کامل به این فیلم بیندازیم و از سیر تا پیاز آن را با هم بررسی کنیم.

راستش رو بخواید، وقتی حرف از فیلم پستچی می شه، یه سردرگمی کوچولو پیش میاد؛ چون دو تا فیلم معروف با این اسم یا نزدیک بهش داریم: یکی همین فیلم کوین کاستنر محصول ۱۹۹۷ و اون یکی ایل پوستینو (Il Postino) که یه فیلم ایتالیایی شاهکاره. تو این مقاله قراره سنگ تموم بذاریم و فقط روی پستچی کوین کاستنر تمرکز کنیم و خیال همه رو بابت تفاوت هاش با اون یکی فیلم راحت کنیم. پس اگه دنبال یه بررسی کامل و حسابی از فیلم پستچی (۱۹۹۷) هستید، جای درستی اومدید. آماده باشید که قراره سفری داشته باشیم به دنیای عجیب و غریب و پر از امید و یأس این فیلم!

شناسنامه و اطلاعات کلی فیلم «پستچی» (The Postman) 1997: سفری در زمان

خب، بیایید اول با کارت شناسایی فیلم آشنا بشیم. فیلم The Postman 1997، فقط یه فیلم معمولی نیست، بلکه یه پروژه بلندپروازانه از کوین کاستنر بود که خودش هم پشت دوربین و هم جلوی دوربین قرار گرفت. یه جورایی می خواست یه حماسه جدید تو ژانر پساآخرالزمانی خلق کنه. بیاین ببینیم جزئیاتش چی میگه:

نام کامل فیلم: The Postman (1997)

عنوان فیلم خیلی ساده و گویاست: پستچی. اما همین سادگی گاهی وقتا باعث سوءتفاهم می شه، مخصوصا وقتی پای فیلم های دیگه ای با اسم های مشابه وسط میاد. پس همیشه یادتون باشه داریم درباره نسخه ۱۹۹۷ حرف می زنیم.

کارگردان: کوین کاستنر

کاستنر، ستاره بزرگ هالیوود، بعد از موفقیت های قبلیش تو کارگردانی مثل رقص با گرگ ها که کلی اسکار گرفت، باز هم هوس کارگردانی کرد. این بار پروژه ای رو انتخاب کرد که هم جاه طلبانه بود و هم پر از چالش. کارگردانی فیلم پستچی (1997) توسط خودش، نشون دهنده این بود که چقدر به این پروژه اعتقاد داشت.

بازیگران اصلی فیلم پستچی کوین کاستنر

لیست بازیگراش هم پر از چهره های آشناست، اما خب، ستاره اصلی و محور همه چیز، خود کاستنر بود. بقیه بازیگران هم حسابی تلاش کردن که نقشاشون رو به بهترین شکل ایفا کنن:

• کوین کاستنر: در نقش پستچی/سرگرد (شخصیت اصلی و قهرمان ماجرا)
• ویل پاتون: در نقش ژنرال بتلهم (شخصیت منفی و دیکتاتور داستان)
• الیویا ویلیامز: در نقش اَبی (همسر آینده پستچی و نماد امید)
• لورن هرسی: در نقش لورا (یکی از اعضای گروه و دوست پستچی)
• جیمز روسو: در نقش ایداهو
• تام پتی: در نقش شهردار بریجزتون (یه سوپرایز کوچولو برای طرفدارای موسیقی)

ژانر فیلم The Postman

این فیلم رو می شه تو چندتا ژانر مختلف جا داد. ژانر فیلم The Postman ترکیبی از ایناست:

• علمی-تخیلی: چون در آینده ای پساآخرالزمانی اتفاق میفته.
• اکشن: پر از درگیری و صحنه های تعقیب و گریز.
• درام: روی احساسات و چالش های انسانی تمرکز داره.
• ماجراجویی: شخصیت اصلی یه سفر پرخطر رو طی می کنه.
• پساآخرالزمانی: دنیای بعد از فاجعه ای بزرگ رو نشون میده.

تاریخ اکران: 25 دسامبر 1997 (کریسمس)

انتخاب روز کریسمس برای اکران، معمولاً نشون دهنده امید استودیو به موفقیت فیلمه. اما خب، سرنوشت فیلم The Postman 1997 یه جور دیگه رقم خورد.

اقتباس: از رمان پستچی نوشته دیوید برین

شاید ندونید، ولی این فیلم از یه رمان علمی-تخیلی معروف به همین اسم، نوشته دیوید برین (David Brin) اقتباس شده. البته، مثل خیلی از اقتباس های سینمایی، تغییراتی هم تو داستان اصلی رمان داده شده که بعضی ها ازش راضی بودن و بعضی ها نه.

بودجه و فروش گیشه: یه شکست تجاری تلخ

بودجه ساخت این فیلم چیزی حدود 80 میلیون دلار بود. عدد کمی نیستا! اما متاسفانه، تو گیشه فقط تونست حدود 17.6 میلیون دلار بفروشه. این یعنی یه شکست تجاری بزرگ برای کوین کاستنر و استودیو. بعد از دنیای آب (Waterworld) که اون هم فیلم پرهزینه ای بود، این دومین شکست بزرگ کاستنر تو ژانر پساآخرالزمانی به حساب میاد.

مدت زمان فیلم: 177 دقیقه (تقریباً 3 ساعت)

یه فیلم طولانی! سه ساعت تماشا کردن یه فیلم، واقعا صبوری می خواد. شاید همین طولانی بودن هم یکی از دلایل استقبال کم تماشاگران بود.

محصول کشور: ایالات متحده آمریکا

یه فیلم تمام عیار آمریکایی، هم از نظر ساخت و هم از نظر پیام هایی که سعی داشت منتقل کنه.

داستان فیلم «پستچی» (The Postman) 1997: روایت امید در ویرانه ها

حالا بریم سراغ بخش هیجان انگیز داستان! خلاصه داستان فیلم The Postman 1997 یه روایت جذاب از بقا، امید و قهرمانی ناخواسته است. خودتون رو آماده کنید برای ورود به یه دنیای عجیب و غریب.

خلاصه داستان: وقتی یک دروغ، نماد امید می شه

تصور کنید دنیایی رو که تمدن از بین رفته. نه دولتی، نه قانونی، نه حتی یه اینترنت ناقابل! آمریکا بعد از یه جنگ هولناک (شاید یه جنگ هسته ای، دقیقاً مشخص نیست) به کلی ویران شده. شهرها تبدیل شدن به خرابه ها و مردم تو روستاهای کوچیک و دورافتاده، زیر سایه گروه های شبه نظامی یاغی زندگی می کنن.

تو این اوضاع، شخصیت اصلی ما که کوین کاستنر نقش اونو بازی می کنه، یه سرگرد بی نام و نشونه. اون فقط دنبال اینه که زنده بمونه و برای لقمه ای نون دست و پا می زنه. یه آواره که از این ده به اون ده می ره و با شیطنت و زیرکی از پس مشکلاتش برمیاد. تا اینکه، گیر یه گروه از شورشی های بی رحم به اسم هولاک میفته. رهبر این گروه، یه ژنرال دیکتاتور و بی رحم به اسم بتلهم (با بازی ویل پاتون) هست که با مشت آهنین بر مردم حکومت می کنه و هرکی رو که ازش سرپیچی کنه، مجازات می کنه.

دنیایی که در فیلم پستچی (The Postman) به تصویر کشیده می شود، یادآور این است که حتی در تاریک ترین شرایط، جرقه های امید و نیاز به ارتباطات انسانی، قوی تر از هر ویرانی است.

قهرمان ما که از دست بتلهم فرار کرده، تو راهش یه کامیون قدیمی اداره پست رو پیدا می کنه که توش اسکلت یه پستچی با لباس فرمش افتاده. یه جرقه تو ذهن کاستنر زده می شه. لباس رو می پوشه و وانمود می کنه که یه پستچی از دولت احیا شده آمریکا هستش. این یه دروغ بزرگه، اما همین دروغ، ناخواسته یه نماد امید می شه.

مردم تشنه ارتباط، تشنه خبر از دنیای بیرون و تشنه یه نشونه از بازگشت نظم و قانونن. اونا به این پستچی دروغین دل می بندن. کم کم، این دروغ تبدیل به واقعیت می شه. مردمی که از ظلم بتلهم خسته شدن، به کمک این پستچی و نامه هایی که ارسال می کنه، شروع می کنن به برقراری ارتباط با هم و یه شبکه پنهانی از امید و مقاومت شکل می گیره. این ماجرا باعث می شه که قهرمان ما، که اول فقط دنبال بقا بود، ناخواسته تبدیل به رهبر و نماد مقاومت در برابر بتلهم بشه و برای بازسازی جامعه و تمدن، مبارزه کنه. یه مسیر پر پیچ و خم و خطرناک که قهرمان داستان ما باید طی کنه تا به مردم امید بده و دنیا رو از چنگال ژنرال بتلهم نجات بده.

تم ها و پیام های اصلی فیلم: چیزی فراتر از یک فیلم اکشن

پیام و تم فیلم The Postman خیلی عمیق تر از یه فیلم اکشن ساده است. این فیلم پر از مفاهیمیه که حتی امروز هم می تونن برامون کلی حرف داشته باشن:

• قدرت نمادها و باورهای مشترک: یه لباس پستچی و چند تا نامه ساده، چطور می تونن تبدیل به نماد امید و یه پرچم برای مبارزه بشن؟ این فیلم نشون میده که چقدر باورهای مشترک می تونن آدما رو دور هم جمع کنن و قدرتی بی نظیر بهشون بدن.
• امید در ناامیدی و تاریکی: حتی وقتی همه چیز از بین رفته، یه جرقه امید می تونه کل مسیر رو عوض کنه. این فیلم می خواد بگه هیچ وقت ناامید نشید.
• تلاش برای بازسازی جامعه و تمدن: وقتی همه چیز فرو می ریزه، چه چیزی به آدما انگیزه میده که دوباره بسازن؟ ارتباط، همدلی و یه هدف مشترک.
• قهرمانی ناخواسته و مسئولیت پذیری: شخصیت اصلی اول فقط دنبال منافع شخصیه، اما کم کم بار مسئولیت رو دوشش سنگینی می کنه و تبدیل به یه قهرمان واقعی می شه.
• آزادی در برابر استبداد و دیکتاتوری: تقابل خیر و شر، آزادی و استبداد، از تم های اصلی داستانه.
• اهمیت ارتباطات انسانی: تو دنیایی که همه چیز از بین رفته، نامه و پیام چقدر می تونه ارزشمند باشه؟ این فیلم نشون میده که ارتباط چقدر برای بقای ما آدما حیاتیه.

بازیگران و شخصیت ها: چهره هایی در دل ویرانه ها

حالا بیایید نگاهی بندازیم به The Postman 1997 cast و بازیگرانی که تو این دنیای پساآخرالزمانی، داستان رو پیش می برن:

کوین کاستنر در نقش پستچی/بنام (The Postman/Unnamed Drifter)

کوین کاستنر که هم کارگردان بود و هم نقش اصلی، واقعاً برای این فیلم سنگ تموم گذاشت. نقشش رو عالی بازی کرد؛ از یه سرگرد ساده و کمی شیاد که فقط دنبال بقا بود، تا یه قهرمان ناخواسته که بار امید یه ملت رو به دوش می کشه. این تغییر و تحول شخصیت رو خیلی خوب تونست نشون بده. شما حس می کنید که اون اولش می ترسه، اما بعدش به خاطر مسئولیت پذیری، دل و جرئت پیدا می کنه. انگار کاستنر سعی کرده یه قهرمان آمریکایی رو تو شرایطی که همه چیز از دست رفته، دوباره زنده کنه.

ویل پاتون در نقش ژنرال بتلهم (General Bethlehem)

هر فیلم خوبی به یه شخصیت منفی قوی نیاز داره، مگه نه؟ ویل پاتون تو نقش ژنرال بتلهم، واقعاً درخشان ظاهر شد. اون نماد استبداد، خشونت و هرج و مرج تو دنیای بعد از جنگه. بتلهم یه شخصیت کاریزماتیک ولی در عین حال کاملا شرور بود که با قوانین خودش بر مردم حکومت می کرد. پاتون تونست کاریزمای منفی این شخصیت رو به خوبی به تصویر بکشه و یه ضدقهرمان به یاد موندنی خلق کنه.

الیویا ویلیامز در نقش اَبی (Abby)

اَبی، شخصیت زن اصلی داستان، نماد عشق، پایداری و بازسازی بود. الیویا ویلیامز تو نقشش خیلی خوب ظاهر شد. اَبی نه تنها معشوقه قهرمان داستانه، بلکه به نوعی نماد مادر بودن و حفظ خانواده تو دنیای ویران شده هم هست. اون به قهرمان ما انگیزه میده که ادامه بده و برای یه آینده بهتر بجنگه.

سایر بازیگران کلیدی

غیر از این سه نفر، بازیگران دیگه ای هم بودن که به بازیگران فیلم پستچی کوین کاستنر اضافه شدن و نقش های مهمی ایفا کردن:

• لورن هرسی در نقش لورا: یه دختر جوان و پرشور که به پستچی ایمان میاره و کمکش می کنه.
• جیمز روسو در نقش ایداهو: یکی از اعضای گروه بتلهم که بعدا به پستچی ملحق می شه.
• تام پتی در نقش شهردار بریجزتون: حضور کوتاه اما به یاد ماندنی خواننده معروف، تام پتی، در نقش یک شهردار محلی، از نکات جالب فیلمه.

نقد و بررسی فیلم «پستچی» 1997: از امید تا چالش ها

خب، رسیدیم به بخش نقد فیلم The Postman 1997. این فیلم از اوناست که وقتی اکران شد، خیلی ها رو به دو دسته تقسیم کرد: بعضیا دوستش داشتن و از پیامش تعریف می کردن، بعضیا هم حسابی از خجالتش دراومدن. بیایید با هم نقاط قوت و ضعفش رو بررسی کنیم.

نقاط قوت: نور امید در تاریکی

• مفاهیم عمیق و پیام های امیدبخش فیلم: اگه بخوایم از جنبه محتوایی نگاه کنیم، فیلم پیام های خیلی قوی و مثبتی داره. صحبت از امید، بازسازی تمدن و اهمیت ارتباطات انسانی تو دنیای فروپاشیده، واقعاً دلگرم کننده است. این فیلم نشون میده که چطور یه نماد ساده می تونه آدما رو از ناامیدی نجات بده.
• چشم انداز و جهان سازی دنیای پساآخرالزمانی: تیم تولید حسابی تو طراحی دنیای فیلم زحمت کشیده. ویرانی ها، اردوگاه ها، لباس ها و اتمسفر کلی فیلم، حس یه دنیای بعد از فاجعه رو به خوبی منتقل می کنه.
• بازی متعهدانه کوین کاستنر: هر چی که بگیم، کاستنر تمام تلاشش رو کرده که نقشش رو به بهترین شکل ایفا کنه. تعهدش به پروژه و به نقشش واقعاً قابل تقدیره.
• موسیقی متن ارکسترال و تاثیرگذار جیمز نیوتن هاوارد: موسیقی فیلم، کار جیمز نیوتن هاوارد، یکی از نقاط قوت فیلمه. این موسیقی حماسی و احساسی، به خوبی فضای فیلم رو تکمیل می کنه و تو صحنه های مختلف، حس لازم رو به بیننده منتقل می کنه.
• کارگردانی صحنه های اکشن و دراماتیک: کوین کاستنر تو کارگردانی صحنه های اکشن و دراماتیک فیلم، مهارتش رو نشون داده. بعضی از این صحنه ها واقعاً تأثیرگذار و هیجان انگیز از آب دراومده ان.

نقاط ضعف: سنگینی بار امید

• طولانی بودن بیش از حد فیلم (تقریباً 3 ساعت): سه ساعت! واقعا طولانیه. این طولانی بودن باعث می شه که ریتم فیلم گاهی کند بشه و ممکنه حوصله بعضی از تماشاگران سر بره. یه جاهایی احساس می شه که می شد فیلم رو کوتاه تر و فشرده تر ساخت.
• انتقاداتی از شعارزدگی در برخی سکانس ها: بعضی از منتقدان اعتقاد داشتن که فیلم تو بعضی صحنه ها زیادی شعاری می شه و پیام هاش رو با وضوح و صراحت بیش از حد فریاد می زنه، به جای اینکه اجازه بده بیننده خودش بهشون برسه.
• برخی ناهماهنگی ها در روند داستان (plot holes): تو هر فیلمی ممکنه یه سری ایرادهای داستانی پیدا بشه. تو پستچی هم بعضی ها به ناهماهنگی های داستانی اشاره کردن که منطق داستان رو زیر سوال می برد.
• استقبال نسبتاً ضعیف منتقدان در زمان اکران: متاسفانه، منتقدها زیاد روی خوش به فیلم نشون ندادن. بیشترشون فیلم رو طولانی، شعارزده و جاه طلبانه اما ناموفق توصیف کردن.

مقایسه با سایر آثار کوین کاستنر: تکرار تاریخ؟

اگه یادتون باشه، کوین کاستنر قبل از پستچی، یه فیلم پساآخرالزمانی دیگه به اسم دنیای آب (Waterworld) هم ساخته بود که اون هم بودجه زیادی داشت و تو گیشه شکست خورد. فیلم های پساآخرالزمانی کوین کاستنر نشون میده که علاقه خاصی به این ژانر داره، اما متاسفانه، شانس همیشه باهاش یار نبوده. پستچی هم از نظر ژانر و رویکرد، شباهت هایی به دنیای آب داشت؛ هر دو فیلم با بودجه های کلان و جاه طلبی های زیاد ساخته شدن، اما از نظر تجاری موفقیت چندانی کسب نکردن.

استقبال منتقدان و تماشاگران: سرنوشت تلخ

همونطور که گفتیم، منتقدها حسابی از خجالتش دراومدن و جوایز زیادی هم بهش تعلق نگرفت، جز یه سری نامزدی برای تمشک طلایی (Golden Raspberry Awards) که برای بدترین های سال سینماست. حتی خود کاستنر هم نامزد بدترین بازیگر و بدترین کارگردان شد. این نشون میده که امتیاز و جوایز فیلم پستچی اونطوری که انتظار می رفت، مثبت نبود.

تفاوت فیلم «پستچی (The Postman)» 1997 با «ایل پوستینو (Il Postino)» 1994

خب، رسیدیم به بخش تفاوت فیلم پستچی (The Postman) و ایل پوستینو (Il Postino) که قولش رو داده بودیم. این دو فیلم، با وجود اسم های مشابه، از بیخ و بن با هم فرق دارن. بیایید یه بار برای همیشه تکلیف این سردرگمی رو روشن کنیم.

معرفی مختصر «ایل پوستینو» (Il Postino) 1994: پستچی شاعر

ایل پوستینو (به معنی پستچی در زبان ایتالیایی)، یه فیلم ایتالیایی-فرانسوی فوق العاده زیبا و احساسی محصول سال ۱۹۹۴ هست. داستانش درباره یه پستچی ساده دل و خجالتی به اسم ماریو هست که عاشق شعر و ادبیاته و تو یه جزیره کوچیک ایتالیا زندگی می کنه. زندگی ماریو وقتی تغییر می کنه که شاعر بزرگ شیلیایی، پابلو نرودا، به خاطر عقاید سیاسی اش به اون جزیره تبعید می شه.

ماریو مسئول رسوندن نامه های نرودا می شه و کم کم بین این دو نفر، یه دوستی عمیق و شیرین شکل می گیره. نرودا به ماریو کمک می کنه که چطور از قدرت شعر و کلمات برای ابراز عشقش به یه دختر محلی استفاده کنه. این فیلم پر از حس خوب، زیبایی های ادبی و درس های زندگیه.

تفاوت های اصلی و کلیدی: زمین تا آسمون!

حالا بریم سراغ تفاوت های عمده این دو فیلم. آماده اید؟ اینا اصلاً قابل مقایسه نیستن!

ویژگی	The Postman (1997)	Il Postino (1994)
ژانر اصلی	پساآخرالزمانی، اکشن، درام، ماجراجویی	درام، عاشقانه، کمدی
کشور سازنده و زبان	آمریکا، زبان انگلیسی	ایتالیا/فرانسه، زبان ایتالیایی
کارگردان	کوین کاستنر	مایکل رادفورد
بازیگر اصلی	کوین کاستنر	ماسیمو تروئیزی (در نقش ماریو)
داستان و شخصیت های محوری	روایت نجات بخش پساآخرالزمانی که با ادعای پستچی بودن، امید را به مردم برمی گرداند.	داستان دوستی یک پستچی ساده دل با شاعر تبعیدی پابلو نرودا و درس های عشق و شعر.
پیام اصلی	بازسازی تمدن، اهمیت ارتباطات انسانی، امید در ویرانی.	قدرت شعر و عشق، زیبایی ادبیات، تأثیر یک معلم بر زندگی شاگردش.
استقبال عمومی و جوایز	شکست تجاری و نقدهای عمدتاً منفی (نامزد تمشک طلایی).	موفقیت تجاری و نقدهای بسیار مثبت (نامزد ۵ جایزه اسکار، از جمله بهترین فیلم، برنده اسکار بهترین موسیقی).

همونطور که تو جدول بالا می بینید، این دو فیلم از نظر ژانر، داستان، پیام و حتی موفقیت، کاملاً متفاوت هستن. پس از این به بعد، اگه کسی ازتون پرسید فیلم پستچی چطوره، اول بپرسید منظورش کدوم پستچیه!

نکات جالب و پشت صحنه از تولید «پستچی» 1997

خب، بریم سراغ چند تا نکته باحال و شاید کمتر شنیده شده از پشت صحنه بررسی جامع فیلم پستچی:

• چالش های فیلمبرداری در لوکیشن های وسیع و باز: فیلمبرداری تو فضای باز و لوکیشن های طبیعی ویران شده، هم هزینه زیادی داشت و هم تیم رو با چالش های آب و هوایی و لجستیکی زیادی روبرو کرد. کاستنر اصرار داشت که فیلمبرداری تا حد امکان تو محیط واقعی باشه تا حس واقع گرایانه رو به مخاطب منتقل کنه.
• نظر کوین کاستنر در مورد فیلم و نقدهایش: با اینکه فیلم به شدت مورد انتقاد قرار گرفت و از نظر تجاری شکست خورد، اما کاستنر همیشه از فیلمش دفاع کرده و اون رو یه فیلم خوب می دونسته. اون اعتقاد داشت که پیام امید و بازسازی فیلم، اونقدر مهمه که ارزش تمام این سختی ها رو داشته.
• رمان The Postman دیوید برین: رمان اصلی، داستان قوی تر و پیچیده تری داره. تو رمان، شخصیت اصلی عمداً هویت پستچی رو برای ایجاد امید و نظم جعل می کنه، اما تو فیلم، این اتفاق بیشتر جنبه تصادفی و برای بقا پیدا می کنه. همچنین، تو رمان، پایان داستان کمی متفاوت تر و کمتر هالیوودی هستش.
• تاثیرات فیلم بر فرهنگ پاپ: با وجود شکست تجاری، فیلم پستچی یه جورایی جای خودش رو تو دل بعضی از علاقه مندان ژانر پساآخرالزمانی باز کرده و بعضی ها اون رو یه کالت کلاسیک می دونن. نماد پستچی و ایده بازسازی ارتباطات تو دنیای ویران شده، ایده های جذابی هستن که هنوز هم می تونن الهام بخش باشن.
• موسیقی متن فیلم The Postman: جیمز نیوتن هاوارد، آهنگساز برجسته هالیوود، برای این فیلم یه موسیقی متن حماسی و فراموش نشدنی ساخت که یکی از بهترین بخش های فیلم به حساب میاد. این موسیقی، حتی اگه فیلم رو دوست نداشته باشید، ممکنه نظرتون رو جلب کنه.

فیلم پستچی (The Postman) شاید از نظر منتقدان با چالش روبرو شد، اما پیامش در مورد اهمیت امید و برقراری ارتباط در تاریک ترین زمان ها، هنوز هم قوی و تاثیرگذار باقی مانده است.

نتیجه گیری: نگاهی دوباره به «پستچی»

در نهایت، فیلم پستچی (The Postman) محصول سال ۱۹۹۷، یه اثر بحث برانگیز تو کارنامه کوین کاستنره. فیلمی که جاه طلبانه بود، پر از پیام های مثبت و امیدبخش در مورد بازسازی تمدن و اهمیت ارتباطات انسانی تو دنیای پساآخرالزمانی، اما متاسفانه اونطور که باید و شاید، نه تو گیشه موفق بود و نه دل منتقدا رو به دست آورد.

با این حال، اگه شما از طرفداران فیلم های پساآخرالزمانی کوین کاستنر یا کلاً این ژانر هستید، یا اگه دنبال یه فیلم با پیام های عمیق در مورد امید و تلاش برای بقا می گردید، شاید بد نباشه که یه فرصت دیگه بهش بدید. شاید با یه نگاه جدید، بتونید لایه های پنهان و پیام های مثبتی رو توش پیدا کنید که از چشم بقیه دور مونده. درسته که طولانیه و شاید بعضی جاها شعاری به نظر بیاد، اما ایده های اصلیش واقعاً قدرتمند و به فکر فروبرنده هستن.

بررسی جامع فیلم پستچی نشون میده که هر فیلمی، حتی اونایی که شکست می خورن، می تونه حرفی برای گفتن داشته باشه. حالا نوبت شماست. به نظر شما، مهم ترین پیام فیلم پستچی چه بود و آیا این فیلم توانسته امید را در دنیای پساآخرالزمانی به خوبی به تصویر بکشد؟