مدیریت ترس در کوهنوردی از مورد تمسخر قرار گرفتن نترسید

توی کوهنوردی، خیلی وقت ها ترس های اصلی ما اون هایی نیستن که جلوی چشم ان؛ مثلاً ترس از ارتفاع یا سقوط. گاهی اوقات، ترس از تمسخر و قضاوت بقیه، از هر صخره ای بلندتره. توی این مقاله می خواهیم بهتون بگیم چطور این ترس رو مدیریت کنید و اجازه ندید مانع لذت بردن از کوهنوردی بشه.

دنیای کوهنوردی، دنیای بزرگیه که هر کسی با هر سطح تجربه و توانایی، می تونه توش جایی برای خودش پیدا کنه. از یه تازه کار که تازه قدم تو این مسیر گذاشته تا یه کوهنورد باتجربه که قله های زیادی رو فتح کرده، همه ما یه نقطه ی مشترک داریم: تجربه ی ترس. اما این ترس همیشه از پرتگاه یا بهمن نیست؛ گاهی اوقات، این ترس از یه نگاه، یه کنایه یا حتی یه فکر توی ذهن خودمونه. اون ترس پنهانی که باعث می شه نگران باشیم بقیه چی در مورد ما فکر می کنن، بخصوص اگه تو یه جمع کوهنوردی باشیم و احساس کنیم اونقدر که باید، خوب نیستیم.

تصور کن داری تو یه مسیر کوهنوردی حرکت می کنی، یه شیب تند جلوته و حس می کنی پاهات دیگه جون ندارن. دلت می خواد یه لحظه وایسی و نفس بگیری، اما به اطراف نگاه می کنی. رفیقات دارن تندتر از تو می رن، بعضی هاشون با کوله های سنگین تر هم حتی نفس نفس نمی زنن. یهو یه فکر میاد تو ذهنت: «اگه وایسم، فکر می کنن ضعیفم. اگه بگم خسته ام، مسخره ام می کنن.» همین ترس، باعث می شه خودت رو به زور جلو بکشی، حتی اگه بدنت دیگه نکشه. این دقیقاً همون ترسیه که کمتر کسی در موردش حرف می زنه، اما خیلی ها باهاش درگیرن: مدیریت ترس در کوهنوردی از مورد تمسخر قرار گرفتن نترسید. این مقاله قرار نیست در مورد ترس از ارتفاع یا سقوط حرف بزنه، ما می خوایم غرق بشیم تو اون ترس های روانی و اجتماعی که مثل یه سایه دنبال کوهنوردها هستن و چطور میشه این ترس ها رو از بین برد و اجازه نداد کوهنوردی که باید لذت بخش باشه، تبدیل به یه کابوس بشه.

ریشه یابی ترس از تمسخر در کوهنوردی: چرا این ترس به وجود می آید؟

تا حالا فکر کردین چرا اینقدر نگرانیم که بقیه در مورد ما چی فکر می کنن؟ مخصوصاً تو کوهنوردی که خیلی ها دوست دارن خودشون رو قوی و شکست ناپذیر نشون بدن؟ خب، این ترس یه ریشه هایی داره که اگه بشناسیمش، راحت تر می تونیم باهاش کنار بیایم. بیاین ببینیم این ترس از کجا میاد:

فرهنگ کمال گرایی: فشار برای همیشه قوی و بی نقص بودن

ما تو جامعه ای زندگی می کنیم که خیلی اوقات ازمون انتظار میره همیشه بهترین باشیم، هیچ وقت ضعف نشون ندیم. تو کوهنوردی هم این فشار مضاعف میشه. همه دوست دارن مثل قهرمان ها باشن، همیشه قله رو فتح کنن، هیچ وقت خسته نشن و هیچ وقت اشتباه نکنن. این کمال گرایی که تو وجودمون ریشه کرده، باعث می شه از هر ضعفی که نشون بدیم، حتی یه خستگی ساده، بترسیم و نگران تمسخر بقیه باشیم. انگار اگه بی نقص نباشیم، از چشم بقیه می افتیم.

مقایسه اجتماعی: خود را با کوهنوردان باتجربه تر یا حرفه ای تر مقایسه کردن

وقتی وارد یه گروه کوهنوردی میشیم، ناخودآگاه شروع می کنیم به مقایسه خودمون با بقیه. اون رفیقمون چقدر سریع میره، اون یکی چه تجهیزات گرونی داره، این یکی چقدر راحت مسیرهای سخت رو رد می کنه. این مقایسه ها می تونه مثل سم عمل کنه. اگه احساس کنیم از بقیه عقب تریم یا به اندازه اونا حرفه ای نیستیم، یه نگرانی بزرگ تو دلمون میفته که نکنه بقیه بهمون بخندن یا پنهانی مسخره مون کنن. این مقایسه ها حس ناتوانی رو تو ما بیدار می کنه و خودباوری مون رو از بین می بره.

تصورات غلط: باور به اینکه کوهنورد واقعی هرگز خسته نمی شود/کم نمی آورد.

یه سری باورهای غلط و افسانه ای تو کوهنوردی وجود داره که می گه کوهنورد واقعی یعنی کسی که خستگی نمی شناسه، همیشه پرقدرت وایمیسته و هیچ وقت کم نمیاره. اینا همش اشتباهه! واقعیت اینه که همه خسته میشن، همه محدودیت دارن و همه گاهی اوقات نیاز به استراحت یا کمک دارن. اما وقتی این باورهای غلط رو قبول می کنیم، از نشون دادن واقعیت خودمون می ترسیم، چون فکر می کنیم اگه خسته بشیم یا کم بیاریم، از اون تعریف کوهنورد واقعی خارج میشیم و مورد تمسخر قرار می گیریم.

تجربیات گذشته: تمسخر شدن در کودکی یا موقعیت های دیگر

گاهی اوقات، ریشه ی این ترس تو دوران کودکی یا تجربیات تلخ گذشته مونه. شاید یه بار تو مدرسه یا یه جمع دیگه مورد تمسخر قرار گرفتیم و اون خاطره بد، هنوز تو ذهنمون مونده. وقتی تو کوهنوردی دوباره تو موقعیتی قرار می گیریم که حس می کنیم ممکنه مورد قضاوت یا تمسخر قرار بگیریم، اون زخم قدیمی سر باز می کنه و ترس گذشته دوباره زنده میشه. این تجربه تلخ باعث می شه حتی تو موقعیت هایی که هیچ خطری نیست، باز هم نگران واکنش بقیه باشیم.

ناشناخته ها و عدم قطعیت: ترس از شکست در یک مسیر ناشناخته یا چالش برانگیز

ورود به یه مسیر جدید یا یه چالش سخت، همیشه با یه حس اضطراب همراهه. نمی دونیم چقدر آمادگی داریم، چه موانعی سر راهمونه و آیا می تونیم از پسش بربیایم یا نه. این عدم قطعیت و ترس از شکست، می تونه خودش رو به شکل ترس از تمسخر نشون بده. اگه تو این مسیر جدید نتونیم موفق بشیم یا عملکردمون ضعیف باشه، نگرانیم که بقیه چی میگن. این ترس از ناشناخته ها و احتمال شکست، باعث می شه به جای تمرکز روی مسیر، حواسمون به نگاه و قضاوت بقیه باشه.

تأثیرات منفی ترس از تمسخر بر تجربه کوهنوردی: از لذت تا خطر

ترس از تمسخر فقط یه حس ناخوشایند نیست؛ می تونه واقعاً روی تجربه ی کوهنوردی ما تأثیر منفی بذاره و حتی تو مواقعی خطرناک بشه. وقتی این ترس تو وجودمون ریشه کنه، ممکنه کارهایی انجام بدیم که هم به خودمون آسیب بزنیم و هم از لذت بی نظیر کوهستان محروم بشیم. بیاین ببینیم این ترس چه بلاهایی سرمون میاره:

عدم درخواست کمک یا استراحت کافی: خودکشی به سبک کوهنوردی

یکی از خطرناک ترین عوارض ترس از تمسخر، اینه که جلوی درخواست کمک یا استراحت کافی رو می گیره. خسته شدین؟ پاهاتون درد می کنه؟ کوله تون سنگینه؟ به جای اینکه بگین «بچه ها، یه لحظه وایسیم، نیاز به استراحت دارم»، تو خودتون می ریزید و به زور ادامه می دید. چرا؟ چون نمی خواید ضعیف به نظر بیاین یا بقیه فکر کنن نمی تونید ادامه بدید. این خودداری از استراحت می تونه باعث فرسودگی شدید، آسیب دیدگی، و حتی تصمیمات اشتباه تو لحظات حساس بشه که جونتون رو به خطر می ندازه.

گرفتن تصمیمات نادرست و پرخطر برای خودنمایی یا عقب نماندن

وقتی نگران قضاوت بقیه باشیم، ممکنه دست به کارهایی بزنیم که اصلاً منطقی نیستن. مثلاً، می بینید بقیه دارن از یه مسیر سخت و خطرناک میرن، شما هم با اینکه می دونید از پسش برنمیاید یا آمادگی اش رو ندارید، فقط برای اینکه عقب نمونید یا خودتون رو نشون بدید، اون مسیر رو انتخاب می کنید. این خودنمایی یا رقابت پنهان می تونه منجر به سقوط، مصدومیت های جدی یا گیر افتادن تو شرایط خطرناک بشه. کوهنوردی، جای رقابت های پوچ نیست، جای لذت بردن از طبیعته.

دوری از برنامه های چالش برانگیز یا جدید: توقف رشد و پیشرفت

اگه همیشه نگران تمسخر باشیم، ممکنه از امتحان کردن مسیرهای جدید یا برنامه های چالش برانگیز خودداری کنیم. «نه، من برای اون قله آمادگی ندارم. اگه نتونم برم چی؟ اگه بقیه مسخره ام کنن چی؟» این طرز فکر، جلوی رشد و پیشرفتمون رو می گیره و باعث میشه همیشه تو منطقه ی امن خودمون بمونیم. کوهنوردی یعنی کشف توانایی های جدید، اما ترس از تمسخر این فرصت رو ازمون می گیره.

کاهش لذت و حس آزادی در طبیعت: زندانی ذهن خود شدن

مهم ترین چیزی که کوهنوردی به ما میده، حس آزادی، آرامش و یکی شدن با طبیعته. اما وقتی ذهنمون پر از نگرانی در مورد نگاه بقیه باشه، دیگه نمی تونیم از این لذت ها بهره ببریم. به جای اینکه غرق زیبایی های کوهستان بشیم، مدام حواسمون به حرکات خودمونه، به اینکه چطور راه میریم، چطور نفس می کشیم یا چطور کوله مون رو حمل می کنیم. اینجوری کوهستان دیگه مکانی برای رهایی نیست، بلکه تبدیل به یه زندان ذهنی میشه.

کاهش انگیزه برای ادامه کوهنوردی: از دست دادن یه عشق بزرگ

اگه ترس از تمسخر ادامه پیدا کنه و مدام تجربه های ناخوشایند برامون پیش بیاره، ممکنه کم کم انگیزه مون رو برای کوهنوردی از دست بدیم. شاید حتی دیگه نخوایم تو هیچ برنامه کوهنوردی شرکت کنیم. اینجوری یه ورزش سالم، لذت بخش و پر از فایده رو به خاطر ترس های بی اساس و قضاوت های احتمالی از دست میدیم. این بزرگترین خسارتیه که این ترس می تونه به ما وارد کنه.

«کوهنوردی یعنی سفر به درون خودت، نه فقط فتح قله ای در بیرون. اگه در این سفر، از قضاوت بقیه بترسی، هرگز به قله ی واقعیِ وجودت نمی رسی.»

راهکارهای جامع و عملی برای غلبه بر ترس از مورد تمسخر قرار گرفتن

حالا که فهمیدیم این ترس از کجا میاد و چه بلایی سرمون میاره، وقتشه که یه نقشه ی راه برای غلبه بر اون بچینیم. این راهکارها شاید تو یه شب جواب نده، اما با تمرین و پایداری، می تونید این ترس رو از ریشه اش بخشکونید و از کوهنوردی تون حسابی لذت ببرید. بیاین شروع کنیم:

۱. پذیرش آسیب پذیری و نقص: همه ما انسانیم!

اولین و مهم ترین قدم اینه که قبول کنیم هیچ کدوم از ما بی نقص نیستیم. نه من، نه شما، نه حتی اون کوهنورد باتجربه ای که هر قله ای رو به راحتی فتح می کنه. همه ما ضعف ها و محدودیت های خودمون رو داریم و این کاملاً طبیعیه. اگه بتونیم خودمون رو با تمام نقص ها و ضعف هامون بپذیریم (به این می گن خودپذیری)، دیگه قضاوت بقیه اینقدر برامون مهم نیست. یادمون باشه، کوه، آینه است؛ هر چی تو دلت باشه، همونو بهت نشون میده. اگه خودت رو دوست داشته باشی، کوه هم دوستت داره.

• درک کنید که هر کوهنوردی، حتی بهترین ها، روزهای بد، خستگی، و حتی لحظات ترس رو تجربه می کنه. این ها جزئی از مسیر پیشرفته.
• خودپذیری یعنی اینکه اشکال نداره اگه کندتر از بقیه باشی، اشکال نداره اگه نیاز به استراحت داری. این ها نقاط ضعف نیستن، بلکه واقعیت های انسانی هستن.
• یه نمونه بارز: حتی کوهنوردان بزرگی مثل رینولد مسنر هم تو مسیرهای سخت بارها به بن بست رسیدن یا مجبور شدن عقب نشینی کنن. این نشونه ضعف نیست، نشونه هوش و واقع بینیه.

۲. تغییر تمرکز از دیگران چه می گویند؟ به من چه می خواهم؟

اگه مدام حواسمون به این باشه که بقیه چی می گن یا چی فکر می کنن، از مسیر اصلی مون منحرف میشیم. هدف اصلی کوهنوردی ما چیه؟ لذت بردن از طبیعت؟ رسیدن به قله؟ سلامتی؟ آرامش؟ هر چی که هست، باید تمرکزمون رو روی اون بذاریم. وقتی ذهنیتی رشد محور داشته باشیم، یعنی به جای مقایسه با بقیه، روی پیشرفت خودمون تمرکز کنیم، دیگه قضاوت ها بی اثر میشن. هدف گذاری های شخصی و واقع بینانه داشته باشید؛ مثلاً «امروز می خوام تا اون درخت برم و از مسیر لذت ببرم»، نه «امروز باید حتماً به قله برسم وگرنه ضعیفم!».

• یه هدف گذاری ساده می تونه این باشه: امروز می خوام یه ساعت بیشتر از دفعه پیش پیاده روی کنم، بدون اینکه به سرعت بقیه فکر کنم.
• تمرکز روی لذت درونی: وقتی دارید نفس عمیق می کشید، بوی خاک رو حس می کنید، یا صدای پرنده ها رو می شنوید، غرق همون لحظه بشید. اینا لذت های واقعیه.

۳. انتخاب هم تیمی ها و گروه های حامی: با گرگ ها ندو!

هم تیمی های شما تو کوهنوردی، نقش خیلی مهمی دارن. اگه اطرافتون پر از آدم هایی باشه که مدام در حال رقابت، سرزنش و قضاوت هستن، این ترس تو وجودتون بیشتر میشه. سعی کنید با آدم هایی کوه برید که همدل، صبور و تشویق کننده هستن. کسانی که وقتی خسته ای، بهت روحیه می دن، نه اینکه مسخره ات کنن. اگه تو گروهی هستید که حس خوبی بهتون نمیده، شاید وقتشه که گروه تون رو عوض کنید یا لااقل با آدم های مثبت تری کوهنوردی کنید.

• دنبال گروه های کوهنوردی باشید که تو مرام نامه یا اصولشون، حمایت و همدلی رو ترویج می کنن.
• با دوستای نزدیکتون رک حرف بزنید: من گاهی اوقات نگران قضاوت بقیه ام. ممنون میشم اگه بهم روحیه بدید و حواستون بهم باشه.
• یادتون باشه، بهترین هم تیمی ها کسایی هستن که نه فقط تو صعود، بلکه تو لحظات سخت و افت هم کنارتون باشن.

۴. تقویت مهارت های ارتباطی و جسارت در درخواست کمک: صدای خودت باش!

یاد بگیرید چطور نیازتون رو بیان کنید، بدون اینکه خجالت بکشید. گفتن «بچه ها، من نیاز به پنج دقیقه استراحت دارم» یا «ممکنه کوله من رو یه لحظه بگیرید تا بند کفشم رو ببندم؟» اصلاً چیز بدی نیست. این نشونه ی ضعف نیست، نشونه ی خودآگاهی و مراقبت از خودتونه. یه سرپرست خوب هم همیشه فضای امنی رو برای اعضای گروهش ایجاد می کنه که توش همه بتونن نیازهاشون رو بیان کنن. اگه تو گروهی هستید که از بیان نیازتون می ترسید، پس اونجا جای مناسبی برای شما نیست.

• جملات ساده و مستقیم: من یکم خسته ام، میشه کندتر بریم؟ یا نیاز به آب دارم، شما هم می خواید استراحت کنید؟
• نقش سرپرست: اگه سرپرست گروه هستید، همیشه این فضا رو ایجاد کنید که هیچ کس از درخواست کمک خجالت نکشه.

۵. تمرینات ذهن آگاهی و مدیریت اضطراب در لحظه: همین الان، اینجا باش!

وقتی افکار منفی و ترس از تمسخر به سراغتون میاد، تمرین های ذهن آگاهی می تونه خیلی کمک کنه. تکنیک های تنفس عمیق رو یاد بگیرید: دم عمیق از بینی، مکث کوتاه، بازدم آهسته از دهان. این کار به آرامش ذهن و بدن کمک می کنه. به جای فکر کردن به آینده (قضاوت بقیه) یا گذشته (تجربه های تلخ)، حواستون رو به «اینجا و اکنون» بیارید. به صدای باد، به حس سنگ زیر پاهاتون، به بوی خاک. اینجوری ذهنتون از اون افکار منفی منحرف میشه.

• تکنیک ۵-۴-۳-۲-۱: به ۵ چیزی که می بینید، ۴ چیزی که می شنوید، ۳ چیزی که حس می کنید، ۲ بویی که حس می کنید و ۱ چیزی که می چشید توجه کنید. این کار شما رو به لحظه برمی گردونه.
• تصورات مثبت: قبل از شروع کوهنوردی، خودتون رو تو اوج اعتماد به نفس و لذت تصور کنید. این تصویرسازی ذهنی خیلی قدرتمنده.

۶. افزایش دانش و مهارت عملی برای تقویت اعتماد به نفس: پاشو، یاد بگیر!

این یکی یه فرق اساسی با رقبا داره. خیلی ها فکر می کنن مهارت یاد گرفتن یعنی برای خوب به نظر رسیدن. اما نه! مهارت و دانش عملی، اعتماد به نفس درونی شما رو بالا می بره. وقتی بدونید چطور نقشه بخونید، جهت یابی کنید، یا کمک های اولیه انجام بدید، احساس توانمندی بیشتری می کنید. این توانمندی باعث میشه کمتر نگران قضاوت بقیه باشید، چون می دونید که از نظر عملی هم آمادگی دارید. آمادگی جسمانی مناسب هم همینطوره؛ وقتی بدنتون قوی باشه، ذهنتون هم قوی تره.

• تو دوره های آموزشی کوهنوردی شرکت کنید: نقشه خوانی، جهت یابی، کار با طناب، کمک های اولیه. هر چی بیشتر بدونید، مسلط تر می شید.
• تمرین منظم جسمانی داشته باشید: پیاده روی، دویدن، تمرینات قدرتی. این آمادگی جسمانی، پایه ی اعتماد به نفس شماست.
• تجهیزات مناسب بخرید و باهاشون آشنا بشید. وقتی بدونید چطور از کفش و کوله و چوب دستی تون درست استفاده کنید، احساس امنیت بیشتری می کنید.

۷. بازتعریف شکست و موفقیت در کوهنوردی: قله فقط نقطه نیست!

تو کوهنوردی، موفقیت فقط رسیدن به قله نیست. موفقیت می تونه این باشه که از مسیر لذت بردید، سالم برگشتید، یا یه چیز جدید یاد گرفتید. شکست هم همیشه بد نیست؛ گاهی اوقات عقب نشینی از یه مسیر سخت، خودش هوشمندی و درایته. یاد بگیرید که شکست ها رو به عنوان فرصت های یادگیری ببینید، نه پایان دنیا. اگه این ذهنیت رو داشته باشید، دیگه ترس از شکست و تمسخر بابت اون، کمتر سراغتون میاد.

• موفقیت رو اینطور تعریف کنید: مهم این بود که خودم رو به چالش کشیدم و تونستم تا جایی که توان داشتم، ادامه بدم.
• قبول کنید که گاهی اوقات، عقب نشینی بهترین تصمیمه. این نشونه ی ضعفتون نیست، بلکه نشونه ی عقل و درایته.

۸. مقابله با افکار منفی درونی و منتقد درونی: با خودت مهربون باش!

گاهی اوقات، بدترین منتقد ما، خودمونیم. اون صدای کوچیکی که تو سرمون مدام می گه «تو به اندازه کافی خوب نیستی»، «داری گند می زنی»، یا «بقیه دارن بهت می خندن». این افکار خودسرزنش گر رو شناسایی کنید و سعی کنید باهاشون مقابله کنید. به جای اینکه بهشون گوش بدید، به خودتون واقعیت رو بگید. «من دارم تمام تلاشم رو می کنم»، «طبیعیه که خسته بشم»، «بقیه هم مثل منن و من تنها نیستم». خودشفقت ورزی رو تمرین کنید؛ یعنی همونطور که با یه دوست مهربون هستید، با خودتون هم مهربون باشید.

• وقتی فکر منفی اومد سراغتون، یه لحظه وایسید و با خودتون حرف بزنید: آیا این فکر واقعیه؟ آیا دلیلی برای باور کردنش دارم؟
• افکار منفی رو با واقعیت جایگزین کنید: بله، من کمی کندم، اما دارم از مسیر لذت می برم و این مهمه.

۹. پیدا کردن چرایی درونی خود برای کوهنوردی: چرا اصلا کوه میرم؟

آخرین و شاید مهم ترین راهکار اینه که بفهمید چرا اصلاً کوهنوردی می کنید؟ آیا برای سلامتیه؟ برای آرامشه؟ برای کشف خودتونه؟ برای فرار از شلوغی شهر؟ یا برای چالش های شخصی؟ وقتی چرایی درونی و اصلی خودتون رو پیدا کنید، دیگه قضاوت های بیرونی براتون بی معنی میشه. چون شما برای خودتون کوه می رید، نه برای تأیید دیگران. این چرایی رو تو لحظات سخت به خودتون یادآوری کنید و بذارید سوخت ادامه راهتون باشه.

• برای خودتون یه لیست بنویسید از دلایلی که عاشق کوهنوردی هستید.
• هر وقت ترس از تمسخر به سراغتون اومد، به اون دلایل برگردید و به خودتون یادآوری کنید که کوهنوردی برای شما چه معنایی داره.

«کوهستان تو را قضاوت نمی کند. تنها انسان ها هستند که قضاوت می کنند. از قضاوت آن ها نترس، از این بترس که قله ی درونت را فتح نکنی.»

چه زمانی به کمک حرفه ای نیاز دارید؟

همه ی این راهکارها عالی ان، اما گاهی اوقات، ترس از تمسخر و قضاوت بقیه ممکنه اونقدر شدید بشه که دیگه از کنترل ما خارج باشه. اگه احساس می کنید این ترس به یک فوبیای اجتماعی جدی تبدیل شده، اگه مدام تو هر جمعی دچار اضطراب شدید میشید، اگه این ترس جلوی زندگی عادی و لذت بردن از فعالیت های مورد علاقه تون رو گرفته، یا اگه حس می کنید به خاطر این ترس نمی تونید هیچ قدمی بردارید و روزبه روز تنها و منزوی تر میشید، وقتشه که از یه متخصص کمک بگیرید.

مشاور روانشناس یا روان درمانگر می تونه با تکنیک های تخصصی مثل درمان شناختی-رفتاری (CBT)، بهتون کمک کنه تا ریشه های این ترس رو پیدا کنید و با روش های علمی و مؤثر، بر اون غلبه کنید. کمک گرفتن از متخصص، نشونه ضعف نیست، بلکه نشونه ی هوش و شجاعته. مثل این می مونه که برای یه آسیب جسمی به پزشک مراجعه می کنید؛ سلامت روان هم به همین اندازه مهمه.

نتیجه گیری: از خودت قله بساز!

در آخر، یادمون باشه کوهنوردی یه سفر شخصیه، یه ماجراجویی برای کشف توانایی های خودمون و غرق شدن تو عظمت طبیعت. ارزش شما به عنوان یه کوهنورد، به هیچ وجه وابسته به قضاوت و نگاه بقیه نیست. مهم نیست چقدر سریع می رید، چه تجهیزاتی دارید، یا چند تا قله رو فتح کردید. مهم اینه که تو مسیر زندگی خودتون، با اعتماد به نفس قدم بردارید، از هر لحظه لذت ببرید و از چالش ها برای قوی تر شدن استفاده کنید. مدیریت ترس در کوهنوردی از مورد تمسخر قرار گرفتن نترسید، چون این قضاوت ها فقط تو ذهن شما هستن.

به جای اینکه از قضاوت بقیه بترسید، از این بترسید که به خاطر این ترس، از لذت کوهستان و خودتون محروم بشید. قدم به قدم، با خودتون مهربون باشید، توانایی هاتون رو بشناسید و از مسیر لذت ببرید. به قول معروف: «قله های واقعی، تو ذهن ما ساخته میشن، نه فقط روی زمین.» پس از خودت یه قله بساز، یه قله ی استوار از اعتماد به نفس و خودپذیری که هیچ طوفان قضاوتی نتونه از پات بندازه.