فوتبال، درخت معجزه نیست؛ به آن دخیل نبندید/ شاید لازم باشد فتیله فوتبال را کمی پایین کشید

به گزارش اسمارت تیم، اوایل بازی که سپاهان پیش افتاده بود تماشاگران به ذوق و شوق افتادند و چراغ های موبایل ها را روشن کردند و می خواستند جشن بگیرند اما گل اول و دوم و سوم داستان را تغییر داد و حالا هی گزارشگر می گفت امکانات الهلال بیشتر است و نباید توقع داشت و بازیکن گران قیمت دارند و انگار سپاهانی ها تیمی محلی اند و پول های کلان را من و شما دریافت می کنیم!

سایت عصرایران که به این موضوع پرداخته است نوشت: گزارشگر به مهم ترین اتفاق بعد از ماجرای بازی قبلی اشاره نکرد که تامین نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا برای حذف هر نماد غیر ورزشی بود در حالی که قبلا گفته بودند خط قرمز است و خیلی ها زیر لب گفتند خط قرمز هم خط قرمزهای قدیم.

حالا که آبی از این فوتبال باشگاهی و ملی در سطح آسیا گرم نمی شود شاید یک راه این باشد که تلویزیون بی خود شلوغ نکند و عادی برخورد کند.

شهرداری ها هم لازم نیست عکس بازیکنان را با عوارض این ملت در خیابان ها نصب کنند. هم و غم فلان بازیکن ملی این بوده که خدای ناکرده یک وقت درقطر مصدوم نشود تا قرارداد او با اینتر به نتیجه نرسد آن وقت بر در و دیوار نوشته بودند تا پای جان برای ایران و از بازیکنان آرش کمان گیر ساختند!

در جاهای دیگر ملی نیستند و به فوتبال که رسیده اند ملی ملی و ایران ایران شان به آسمان بلند است! شعر آرش سیاوش کسرایی را از کتاب های درسی برداشته اند و این نسل چهار تا شعر و ترانه ملی از بر نیست و عکس بازیکنان فوتبال را که نه در سطح باشگاهی و نه ملی هیچ افتخار آسیایی -چه برسد به جهانی- نیاورده اند در شهر نصب کرده اند و نماد یک ملت شده چهار تا فوتبالیست.

بله، فوتبال را زیادی بزرگ کرده ایم و یک بازی را به ناسیونالیسم ترجمه کرده ایم. البته دلیل دارد. چون تهی از اندیشه است و با اندیشه مستقل مشکل دارند. اما واقعا این همه حرص خوردن دارد؟ اتفاقا در فضای آرام و بی توجه رسانه های بزرگ و رسمی شاید بهتر کار کنند.

فدراسیون فوتبال هم پولی در بساط ندارد که مثلا به جای امیر قلعه نویی مربی خارجی بیاورد و به خاطر تحریم و مشکل انتقال پول در بانک های بین المللی افتضاح ویلموتس تکرار شود.

پس تا اطلاع ثانوی تلویزیون و شهرداری ها و رسانه ها دست از سر فوتبال بردارند. نه آن که پخش نکنند و پوشش ندهند. پخش کنند. اما بی گزارش حماسی و بی شعار و افسوس. مثل هر بازی دیگر. دیگران قوی ترند و می برند دیگر. این که این همه تحلیل ندارد.

هند هم زمانی تحت تاثیر انگلیسی ها فوتبال داشت و حالا ندارد. شاید اگر بی این همه توجه به کار خودشان برسند بهتر باشد. در مقطعی پرویزخان دهداری با حذف بازیکنان مشهور توجه ها را از تیم ملی دور کرد و از آن نسل عابدزاده و زرین چه و سرخاب درآمدند

او البته نگاه نظامی داشت و افسانه اسطوره اخلاق هم با یادآوری تن دادن به یک باخت پرگل باشگاهی با بوی تبانی در دوران مربی گری قبل از ملی باطل شده اما شاید لازم باشد فتیله فوتبال را کمی پایین بکشند. خدا را چه دیدید؟ بلکه در سکوت کاری کردند! غرض این نیست که بگوییم تعطیل کنند. نه! دیگران خودکشی نکنند و زیاده از حد بزرگ نکنند. مهم تر این که به آن دخیل نبندیم!