معرفی و نقد سریال خانه کاغذی

سریال «خانه کاغذی» یا همون «Money Heist»، از اون سریال هایی بود که حسابی دنیا رو تکون داد و میلیون ها نفر رو پای تلویزیون میخکوب کرد. اگه از اونایی هستید که ندیدینش یا می خواین یه بار دیگه مرورش کنین، این مقاله یه نقد و بررسی خودمونی و کامل ازش داره، از داستان و شخصیت هاش گرفته تا نقاط قوت و ضعف و چیزهای باحالی که شاید ندونین. آماده یه سفر پرهیجان به دل ضرابخانه و بانک اسپانیا هستید؟

یادم میاد وقتی اولین بار اسم این سریال رو شنیدم، فکر نمی کردم اینقدر بتونه تو دلم جا باز کنه. یه گروه از دزدای حرفه ای با یه پروفسور نابغه که می خوان بزرگترین سرقت های تاریخ رو انجام بدن، اونم نه برای دزدی از مردم، بلکه برای زدن به دل سیستم بانکی و مالی. ایده ای که از اولش جذاب بود و با گذشت زمان و ورود نتفلیکس به ماجرا، جهانی شد. این سریال اسپانیایی کاری کرد که خیلی ها برن دنبال یاد گرفتن اسپانیایی یا حداقل آهنگ بلاچاو رو حفظ کنن! حالا بیاین با هم یه نگاه عمیق تر به این سریال پرطرفدار بندازیم و ببینیم واقعاً چی شد که انقدر سر و صدا کرد و کجاهاش کار رو خراب کرد.

چرا «خانه کاغذی» اینقدر گل کرد و همه رو جذب خودش کرد؟

صادقانه بگم، موفقیت سریال خانه کاغذی یه جورایی پدیده بود. کمتر کسی فکرش رو می کرد یه سریال اسپانیایی بتونه این همه مرز و زبان رو رد کنه و دل این همه آدم رو ببره. اون موقع ها نتفلیکس تازه داشت با قدرت سریال های غیر انگلیسی زبان رو جهانی می کرد و «لا کاسا د پاپل» یکی از اولین و بزرگترین موفقیت هاش بود. ماجرا از یه شبکه محلی اسپانیا شروع شد و بعد نتفلیکس پیداش کرد و با یه تدوین جدید، کل دنیا رو باهاش آشنا کرد. انگار که یه فرمول جادویی پیدا کرده باشن برای جذب مخاطب.

اصل ماجرا و جذابیت اولیه سریال به خاطر ایده اش بود؛ یه سرقت که فقط سرقت نیست، یه جور شورش علیه سیستم بانکی و سرمایه داریه. شخصیت های رنگارنگ و دوست داشتنی، اون لباس های قرمز نمادین و ماسک سالوادور دالی، همه و همه دست به دست هم دادن تا یه تجربه هیجان انگیز و متفاوت رو برای مخاطب بسازن. این سریال نشون داد که دیگه لازم نیست حتماً هالیوودی باشی تا بتونی دنیا رو فتح کنی. کافیه یه داستان خوب و شخصیت های قوی داشته باشی تا مردم باهات همراه بشن. فکر می کنم این جریانات اجتماعی که مردم از وضعیت موجود خسته شده بودن، حسابی به دیده شدن «مانی هیست» کمک کرد و تونست یه جورایی سوپاپ اطمینان برای خشم های فروخورده باشه.

داستان چیه؟ یه سفر پرخطر به قلب سیستم بانکی

اگه هنوز سریال رو ندیدین و نمی خواین داستان براتون لو بره، بهتره این بخش رو با احتیاط بخونین! راستش رو بخواین، داستان Money Heist در دو فاز اصلی اتفاق می افته و حسابی آدم رو درگیر می کنه.

هشدار اسپویل: حواستون باشه، اینجا اسپویل داریم!

بله، در این قسمت و بخش های بعدی، ممکنه جزئیات مهمی از داستان سریال فاش بشه. پس اگه هنوز سریال رو ندیدین و نمی خواین چیزی براتون لو بره، شاید بهتر باشه این بخش ها رو سریع رد کنید یا با دقت بیشتری بخونید. هدف ما اینه که برای همه مخاطبان، چه اونایی که دیدن و چه اونایی که ندیدن، مفید باشیم، اما گاهی برای تحلیل عمیق، چاره ای جز ورود به جزئیات نیست.

فصل های اول و دوم: سرقت از ضرابخانه سلطنتی اسپانیا

همه چیز با معرفی پروفسور شروع میشه، یه آدم فوق العاده باهوش و مرموز که مغز متفکر یه نقشه سرقت بی نظیره. اون یه گروه از خلافکارها رو با اسم شهرهای مختلف دور هم جمع می کنه: توکیو، برلین، نایروبی، دنور، ریو، مسکو، هلسینکی، اسلو و خیلی های دیگه. هدف؟ دزدی از ضرابخانه سلطنتی اسپانیا. اما نه به روشی که فکر می کنید! اون ها نمی خوان پول ببرن، می خوان خودشون پول چاپ کنن و ببرن! همین ایده کافی بود تا همه رو جذب کنه.

این دو فصل پر از لحظات نفس گیر، گروگان گیری، درگیری های هوشمندانه پروفسور با پلیس (که اولش لیسبون، یعنی بازرس راکل موریلو مسئولش بود) و رابطه های پیچیده بین اعضای گروه بود. فکر می کنم این دو فصل اوج سریال بودن و حسابی ترکوندن. هم هیجان داشت، هم منطقش خوب بود و هم تونستیم با شخصیت ها ارتباط عمیقی برقرار کنیم. همه چیز طبق نقشه پروفسور پیش می رفت، حتی با وجود همه موانع و اتفاقات غیرمنتظره.

فصل های سوم تا پنجم: سرقت از بانک ملی اسپانیا و چالش های جدید

بعد از موفقیت تو ضرابخانه، داستان به جایی می رسه که ریو گیر می افته. پروفسور برای نجات ریو و البته با یه هدف بزرگ تر، دوباره گروه رو جمع می کنه و این بار میرن سراغ بانک ملی اسپانیا. این سرقت خیلی بزرگ تر، پیچیده تر و خطرناک تر از قبلی بود. اینجا دیگه فقط دزدی نیست، یه جورایی جنگ میشه! با پلیس های جدید، از جمله بازرس آلیشیا سیرا که حسابی پروفسور رو به چالش می کشه، و اتفاقات دراماتیک و تلخی که برای بعضی از شخصیت های محبوبمون می افته.

تو این فصل ها، دیگه کاراکترها خیلی بیشتر درگیر احساسات و روابط شخصی میشن و سریال یه جاهایی از منطق فاصله می گیره. پایان بندی فصل پنجم هم که خب حرف و حدیث زیاد داشت و خیلی ها رو به فکر فرو برد که آیا این پایان شایسته این سریال بود؟ به نظر خیلی ها، از جمله خودم، این فصل ها با وجود هیجان زیادشون، دیگه اون استحکام و انسجام فصل های اول رو نداشتن و گاهی وقتا آدم رو از خودشون ناامید می کردن.

پشت صحنه و جزئیات جالب تولید: چطور این شاهکار ساخته شد؟

شاید براتون جالب باشه که بدونید پشت صحنه ساخت این سریال چقدر نکات ریز و درشت وجود داره. از تغییرات لحظه ای فیلمنامه گرفته تا جوایزی که درو کرد. دونستن این جزئیات، دید آدم رو به کار و تلاش پشت یه اثر بزرگ بیشتر می کنه.

کارگردان و نویسنده ها: مغزهای متفکر پشت سریال

مغز متفکر اصلی این سریال الکس پینا (Alex Pina) بود که هم کارگردان بود و هم تو تیم نویسندگی نقش پررنگی داشت. یه نکته باحال اینکه فیلمنامه این سریال از اول کامل نوشته نشده بود! یعنی چی؟ یعنی بازیگرها هر قسمت رو که بازی می کردن، تازه فیلمنامه قسمت بعدی به دستشون می رسید و خودشون هم نمی دونستن آخرش چی میشه. این موضوع هم هیجان بازیگرها رو بالا می برد و هم یه جورایی خلاقیت لحظه ای رو تو کار زیاد می کرد. خاویر گومز سانتاندر (Javier Gómez Santander) هم یکی دیگه از نویسنده های مهم این سریال بود که در کنار پینا، به داستان پردازی کمک می کرد.

ژانر، کشور، زبان و بقیه مشخصات

«خانه کاغذی» در ژانرهای جنایی، اکشن، درام و ماجراجویی قرار می گیره و برای افراد بالای ۱۶ سال مناسبه. همونطور که می دونید، محصول کشور اسپانیا هست و به زبان اسپانیایی ساخته شده. همین غیر انگلیسی بودن سریال کمک زیادی به جذابیتش کرد و یه نفس تازه به صنعت سریال سازی جهانی بخشید.

فصل ها، قسمت ها، مدت زمان و شرکت های تولیدکننده

این سریال کلاً ۵ فصل و مجموعاً ۴۸ قسمت داره (نسخه نتفلیکس). هر قسمت هم به طور میانگین حدود ۷۰ دقیقه طول می کشه که برای یه سریال تلویزیونی، نسبتاً طولانیه. ساختش از سال ۲۰۱۷ شروع شد و در سال ۲۰۲۱ به پایان رسید. شرکت های آترس مدیا (Atresmedia) و ونکوور مدیا (Vancouver Media) تولیدکننده های اصلی بودن و بعد نتفلیکس اومد و جهانیش کرد. می گن هزینه ساختش حدود ۴۰ میلیون دلار بوده که برای یه سریال اسپانیایی رقم چشمگیریه و نشون دهنده سرمایه گذاری بزرگیه که پشت این پروژه بود.

جوایز و افتخارات مهم

«خانه کاغذی» کلی جایزه و افتخار کسب کرده، از جمله جایزه بین المللی امی برای بهترین سریال درام. این نشون میده که فقط مردم نبودن که دوستش داشتن، منتقدها و داوران جشنواره ها هم کیفیتش رو تایید کردن و این سریال تونست خودش رو در سطح بین المللی مطرح کنه.

دسته بندی جایزه	نمونه ای از جوایز کسب شده
بهترین سریال درام	جایزه بین المللی امی (International Emmy Award)
بهترین فیلمنامه	جشنواره جوایز آیریس (Premios Iris)
بهترین سریال اسپانیایی	جشنواره قاب های نقره ای (Fotogramas de Plata)
بهترین بازیگر مرد	جشنواره اتحادیه بازیگران اسپانیا (آلوارو مورته در نقش پروفسور)
بهترین بازیگر زن	جشنواره جوایز آیریس (اورسولا کوربرو در نقش توکیو)

کاراکترهای خانه کاغذی: از مغز متفکر تا شورشی های دوست داشتنی

یکی از دلایل اصلی موفقیت این سریال، شخصیت های فوق العاده قوی و کاریزماتیکش بود. هر کدوم از این کاراکترها یه داستان، یه گذشته و یه هدف داشتن که حسابی مخاطب رو درگیر می کرد. بیاین یه نگاهی بندازیم به بعضی از مهمترین هاشون:

پروفسور (Sergio Marquina): همون نابغه ساکت و آروم

پروفسور، مغز متفکر اصلی همه نقشه هاست. یه آدم به شدت باهوش، منظم و پیش بینی ناپذیر که همیشه چند قدم از پلیس جلوتره. اون کسیه که گروه رو جمع می کنه و همه چیز رو برنامه ریزی می کنه. برخلاف ظاهر آروم و عینکی اش، یه شورشی واقعی تو وجودش داره و هدفش فقط پول نیست. به نظر من، شخصیت پروفسور یکی از بهترین شخصیت هایی بود که تو سال های اخیر دیدم؛ هم مرموز بود و هم دوست داشتنی. اون نماد مقاومت و هوش بود، اما گاهی وقتا ضعف ها و تردیدهای انسانی خودش رو هم نشون می داد که باعث می شد بیشتر باهاش ارتباط برقرار کنیم.

توکیو (Silene Oliveira): راوی پرشور و شر

توکیو راوی داستانه و ماجراها رو از زاویه دید خودش تعریف می کنه. یه شخصیت متناقض، پر از شور و هیجان، گاهی بی پروا و بی فکر، اما در عین حال وفادار به گروه. حضورش حسابی به سریال رنگ و لعاب می داد و لحظات دراماتیک زیادی رو خلق می کرد. یادم میاد وقتی تو فصل های آخر اون اتفاق براش افتاد، خیلی ها شوکه شدن و حسابی ناراحت شدیم. اون نماد شورشی بود که همیشه دوست داشت آزاد باشه و طبق قوانین خودش زندگی کنه.

برلین (Andrés de Fonollosa): جنتلمن خطرناک

برلین برادر پروفسور و نفر دوم گروهه. یه آدم جذاب، مرموز، خودشیفته و گاهی اوقات بی رحم، اما با یه فلسفه خاص زندگی. گذشته پیچیده اش و رابطه اش با تاتیانا و رافائل حسابی به داستان عمق می داد. خیلی ها عاشق این شخصیت بودن، حتی با تمام نقاط ضعف و تاریکش. برلین نشون داد که میشه یه ضدقهرمان رو هم دوست داشت و باهاش همذات پنداری کرد. اون یه جنتلمن بود که قوانین خاص خودش رو داشت و هیچ وقت از ایده های خودش عقب نشینی نمی کرد.

نایروبی (Ágata Jiménez): روح پر امید گروه

نایروبی روح و قلب گروه بود. یه شخصیت زن قوی، مستقل و پر از امید که مسئول چاپ پول بود. اون نماد قدرت زنانه و مادری بود که همیشه سعی می کرد گروه رو کنار هم نگه داره و امید بده. مرگش تو سریال یکی از لحظات فراموش نشدنی و تلخ بود که حسابی دلمون رو به درد آورد. واقعاً نبودش تو ادامه سریال حس می شد و جاش خالی بود. نایروبی همیشه دنبال یه زندگی بهتر برای خودش و پسرش بود.

دنور (Daniel Ramos): خنده های معروف و قلب مهربون

دنور، پسر مسکو، یه تبهکار با قلب مهربون. خنده های خاصش و رابطه اش با مونیکا (استکهلم) حسابی بامزه بود. اون با وجود ظاهر خشنش، یه آدم وفادار و با احساس بود که تلاش می کرد تو موقعیت های سخت، انسانیتش رو حفظ کنه. دنور نشون داد که حتی تو دل خلافکارها هم میشه آدم های با شرافت پیدا کرد.

ریو (Aníbal Cortés): هکر جوون و دلباخته

ریو، هکر جوون و عاشق پیشه گروهه. رابطه اش با توکیو یکی از ستون های عاطفی سریال بود. اون معصومیت و سادگی خاص خودش رو داشت و گیر افتادنش باعث شد که گروه دوباره دور هم جمع بشن و یه سرقت بزرگ دیگه رو شروع کنن. ریو نماد جوونی و شور عشق بود که درگیر یه ماجرای بزرگتر از خودش شد.

لیسبون (Raquel Murillo): از پلیس تا یار پروفسور

بازرس راکل موریلو، که بعدها به لیسبون معروف شد، از یه پلیس وظیفه شناس به یکی از اعضای اصلی گروه پروفسور تبدیل شد. تحول شخصیتیش واقعاً جالب بود و رابطه اش با پروفسور یکی از قشنگ ترین بخش های سریال بود. اون نشون داد که چطور عشق می تونه مرزها و ایدئولوژی ها رو تغییر بده و آدم رو از یه مسیر به مسیر کاملاً متفاوتی هدایت کنه.

سایر رفقا: هلسینکی، استکهلم، پالرمو و…

بقیه اعضای گروه مثل هلسینکی که یه سرباز صربستانی قوی و وفادار بود، استکهلم که از گروگان به عضو گروه تبدیل شد، و پالرمو که دوست صمیمی برلین و مغز متفکر دزدی بانک اسپانیا بود، هر کدوم نقش های مهمی تو پیشبرد داستان داشتن و به عمق شخصیت پردازی سریال اضافه می کردن. هر کدوم از این شخصیت ها، حتی اونایی که کمتر دیده شدن، یه جایگاه خاص تو قلب مخاطب ها داشتن.

نقد و بررسی سریال خانه کاغذی: بالانس هیجان و منطق، آیا واقعا موفق بود؟

خب، حالا می رسیم به قسمت نقد و بررسی سریال خانه کاغذی. همونطور که گفتیم، این سریال کلی نکته مثبت داشت، اما راستش رو بخواین، با پیش رفتن داستان، نقاط ضعفش هم کم کم خودشون رو نشون دادن و نمی شه ازشون چشم پوشی کرد.

نکته های مثبت: برگ برنده های مانی هیست چی بود؟

اول از همه، بذارید از چیزهای خوبش بگیم. چون واقعاً «خانه کاغذی» خیلی جاها عالی عمل کرد:

• ایده پردازی جسورانه و نوآورانه: واقعاً ایده ی یه سرقت که هدفش صرفاً پول نیست و یه جور اعتراض به سیستم سرمایه داریه، خیلی تازه و جذاب بود. این باعث شد که مخاطب ها با دزدها همذات پنداری کنن.
• شخصیت پردازی قوی و کاریزماتیک: همونطور که گفتم، شخصیت ها واقعاً خوب پرداخت شده بودن. هر کدوم داستان خودشون رو داشتن و مخاطب می تونست باهاشون ارتباط برقرار کنه و حتی باهاشون زندگی کنه.
• بازی های درخشان بازیگران: انصافاً بازیگرها کارشون رو عالی انجام دادن. آلوارو مورته در نقش پروفسور، اورسولا کوربرو در نقش توکیو، و پدرو آلنسو در نقش برلین، همه و همه نقش هاشون رو طوری بازی کردن که انگار واقعاً همون شخصیت ها هستن و این واقعاً تحسین برانگیز بود.
• کارگردانی پویا و صحنه های اکشن نفس گیر: سریال پر از صحنه های اکشن و هیجان انگیز بود که آدم رو میخکوب می کرد. کارگردانی هم که حرف نداشت و ریتم سریال رو همیشه بالا نگه می داشت. صحنه های تعقیب و گریز و درگیری ها واقعاً نفس گیر بودن.
• موسیقی متن (Bella Ciao) و نمادگرایی: آهنگ بلاچاو دیگه نماد این سریال شد. این آهنگ نه تنها یه موزیک زیبا بود، بلکه یه پیام اعتراضی و آزادی خواهانه رو هم با خودش داشت. ماسک دالی و لباس های قرمز هم که دیگه گفتن نداره، جهانی شدن و هر جا ببینی یاد این سریال می افتی.
• ایجاد همذات پنداری با ضدقهرمانان: این یکی از بزرگترین شاهکارهای سریال بود. چطور تونست کاری کنه که ما دزدها رو دوست داشته باشیم و ازشون حمایت کنیم؟ این یه جورایی بازی با روان مخاطب بود که بهش میگن سندرم استکهلم.

نکته های منفی: افت کیفیت و انتقادات وارده

راستش رو بخواین، با اینکه خانه کاغذی خیلی خوب شروع شد، اما تو فصل های آخر یه جورایی از مسیر اصلی خودش دور شد و منتقدان و حتی طرفدارها رو ناامید کرد. به نظر من، این ها مهمترین نقاط ضعفش بودن:

• ضعف فیلمنامه و منطق روایی در فصول پایانی: راستشو بخواین، دیگه تو فصل های آخر، فیلمنامه پر از حفره های داستانی و نجات های عجیب و غریب شد. انگار که نویسنده ها برای کش دادن داستان، هر کاری می کردن و منطق رو فدای هیجان لحظه ای می کردن. مثلاً هر وقت گروه گیر می افتاد، یهو یه راه حل معجزه آسا پیدا می شد که آدم رو به خنده می انداخت.
• سطحی شدن پیام های اعتراضی و سیاسی: ایده ی نقد نظام سرمایه داری خیلی خوب بود، اما متاسفانه تو فصل های آخر، این پیام ها خیلی سطحی و شعاری شدن. انگار فقط می خواستن یه پس زمینه سیاسی داشته باشن، نه اینکه واقعاً به عمق این مسائل بپردازن و این حس تصنع رو به آدم می داد.
• افراط در درام و احساسات: سریال یه جاهایی دیگه زیادی عاشقانه و احساسی می شد. انقدر روابط عاطفی پیچیده و گاهی آبکی وارد داستان شد که آدم حس می کرد داره تله نوولا نگاه می کنه، نه یه سریال جنایی هیجان انگیز و اکشن. این حجم از احساسات گاهی آزاردهنده بود.
• تکرار الگوهای داستانی: یه جاهایی دیگه حس می کردیم داریم همون داستان های قبلی رو با یه ورژن جدید می بینیم. خلاقیت کم شده بود و خیلی از اتفاقات قابل پیش بینی شده بودن و این باعث می شد که هیجان اولیه از بین بره.
• پایان بندی های گاهی غیرواقعی و فانتزی گونه: مخصوصاً تو فصل آخر، پایان بندی یه جورایی غیرواقعی و زیادی فانتزی به نظر می رسید. انگار نویسنده ها می خواستن همه رو با یه پایان خوش بدرقه کنن، حتی اگه به منطق داستان نخوره و این برای یه سریال که ادعای رئالیسم نسبی داشت، کمی عجیب بود.
• عدم پرداخت کافی به روابط علت و معلولی: بعضی از تغییرات شخصیتی یا اتفاقات مهم، پشتوانه منطقی قوی نداشتن. مثلاً تغییر شخصیت آلیشیا یا ماجرای تاتیانا و رافائل، خوب پرداخت نشد و آدم رو تو ابهام می گذاشت.
• تأثیر تجاری سازی بر کیفیت: راستش رو بخواین، خیلی ها معتقدن که نتفلیکس برای سود بیشتر، سریال رو زیادی کش داد و همین باعث افت کیفیتش شد. انگار که دیگه هدف، ساخت یه داستان خوب نبود، بلکه فقط می خواستن پول بیشتری دربیارن و این کمی ناامیدکننده بود.

خیلی ها با اینکه عاشق «خانه کاغذی» بودن، اعتراف می کنن که سریال از یه جایی به بعد شبیه یه بازی کامپیوتری شد؛ هیجان بود، اما منطقش رو گم کرده بود و قهرمان ها همیشه به شکل معجزه آسایی نجات پیدا می کردن.

پیام ها و تم های پنهان: فراتر از یک سرقت ساده

با همه نقاط قوت و ضعفی که گفتیم، سریال Money Heist فقط یه داستان سرقت نبود؛ کلی پیام و حرف برای گفتن داشت که باعث میشد فراتر از یه سرگرمی ساده باشه. بیاین بعضی از این پیام ها رو با هم مرور کنیم:

نقد نظام سرمایه داری و کاپیتالیسم: اعتراض به نابرابری

یکی از اصلی ترین تم های سریال، نقد شدید به نظام سرمایه داری بود. پروفسور و گروهش، با دزدی از بانک ها و ضرابخانه ها، در واقع به نابرابری های اقتصادی و فساد اعتراض می کردن. اونا خودشون رو «مقاومت» می دونستن، نه دزد. این ایده خیلی ها رو جذب کرد، مخصوصاً تو جاهایی که مردم از وضعیت اقتصادی ناراضی بودن و حس می کردن صدایی برای اعتراضشون پیدا شده.

آزادی خواهی و مقاومت: بلاچاو و ماسک دالی به عنوان نمادهای شورش

آهنگ بلاچاو و ماسک سالوادور دالی دیگه فقط نماد سریال نبودن؛ اونا تبدیل شدن به نمادهای جهانی آزادی خواهی و مقاومت. مردم تو اعتراضات واقعی از این ماسک و آهنگ استفاده می کردن. این نشون میده که سریال چقدر تونست با مردم ارتباط برقرار کنه و یه پیام جهانی رو منتقل کنه، هرچند که بعضی منتقدا می گفتن این نمادها سطحی شدن.

وفاداری، خانواده و عشق: روابط عمیق و پیچیده میان اعضای گروه

با اینکه همشون دزد بودن، اما روابط عمیق و پیچیده ای بین اعضای گروه شکل گرفته بود. وفاداری به پروفسور و به همدیگه، عشق هایی که بینشون بوجود می اومد (مثل توکیو و ریو، پروفسور و لیسبون) و حس خانواده بودن، همه وهمه به داستان یه بعد انسانی قوی می داد. این روابط بود که باعث می شد ما باهاشون گریه کنیم و بخندیم و بیشتر حس کنیم که اونا فقط دزد نیستن، بلکه آدم هایی با احساسات و انگیزه های پیچیده هستن.

سندرم استکهلم: بازی با روان مخاطب

سریال خیلی هوشمندانه از مفهوم «سندرم استکهلم» استفاده کرد. همونطور که گروگان ها کم کم با دزدها همذات پنداری می کردن و حتی عاشقشون می شدن (مثل مونیکا که شد استکهلم)، ما مخاطب ها هم ناخودآگاه جذب شخصیت های دزد می شدیم و دلمون می خواست اونا موفق بشن. این واقعاً یه بازی روانی پیچیده و موفق بود که کمتر سریالی تونسته بود اینقدر خوب از پسش بربیاد.

فکت های باحال و ناگفته هایی از دنیای خانه کاغذی که نمی دونستید!

حالا بیاین بریم سراغ چند تا فکت جالب و ناگفته از این سریال که شاید ندونید و حسابی براتون جذاب باشه:

• تغییرات اساسی در فیلمنامه حین تولید: همونطور که قبلاً گفتم، فیلمنامه از اول کامل نبود و مدام تغییر می کرد. نویسنده ها حتی برای قسمت های بعدی، ایده هایی مثل بیماری لاعلاج برای همه اعضای گروه رو هم در نظر داشتن که فقط برای برلین اجرا شد، و این نشون دهنده پویایی روند تولید بود.
• الهام گیری شخصیت ها: جالبه بدونید که شخصیت توکیو از ناتالی پورتمن تو فیلم «لئون حرفه ای» الهام گرفته شده بود و راکل (لیسبون) هم از جودی فاستر تو «سکوت بره ها». شباهت ها واقعاً قابل توجه بود.
• حضور نیمار در سریال: نیمار، فوتبالیست مشهور برزیلی، تو فصل سوم تو نقش یه کشیش بازی کرده بود! اما به خاطر حواشی قضایی که براش پیش اومده بود، نتفلیکس سکانس های اون رو حذف کرد. اگه دقت می کردین، شاید می دیدینش!
• دلیل انتخاب توکیو به عنوان راوی: تهیه کننده ها می خواستن پروفسور راوی باشه، اما دیدن ممکنه خودشیفته به نظر برسه. برای همین توکیو رو انتخاب کردن تا داستان از یه زاویه دید شورشی تر و هیجان انگیزتر روایت بشه و این کاراکتر پرشور، حسابی به روایت کمک کرد.
• نام اصلی پروفسور: اسم شهری که برای پروفسور در نظر گرفته شده بود «واتیکان» بود، چون شهری مرموز و محافظت شده اس، درست مثل خودش. اما خب، استفاده نشد و این اسم فقط بین عوامل باقی موند.
• لوکیشن های متعدد فیلمبرداری: این سریال تو حدود ۳۰۰ لوکیشن و تو ۷ کشور مختلف مثل تایلند، دانمارک، پاناما، پرتغال، ایتالیا و انگلستان فیلمبرداری شده! این نشون میده چقدر برای تولیدش زحمت کشیدن و چه بودجه ای صرفش شده.
• تعداد لباس های قرمز و ماسک های دالی: برای تولید این سریال حدود ۶۰۰ دست لباس قرمز و ماسک دالی تهیه شده بود که هم توسط بازیگرها و هم توسط گروگان ها و سیاهی لشکرها استفاده می شد و تبدیل به یه نماد جهانی شد.
• عروسکی بودن نوزاد سیلویا: شاید باورتون نشه، اما نوزادی که تو سریال به دنیا اومد و مال سیلویا بود، یه عروسک سیلیکونی پیشرفته بود که حتی پلک می زد! تیم جلوه های ویژه واقعاً سنگ تموم گذاشته بودن.
• رکوردشکنی در بازدیدها: فصل اول سریال با ۴.۵ میلیون بازدید، رکورد تاریخی برای سریال های غیرآمریکایی رو ثبت کرد. تو دوران کرونا هم که همه تو خونه بودن، با ۶۵ میلیون بازدید، به یه پدیده جهانی تبدیل شد و حسابی سر و صدا کرد.

بعد از خانه کاغذی چی ببینیم؟ اسپین آف ها و سریال های شبیه بهش

اگه دلتون برای دنیای «خانه کاغذی» تنگ شده یا دنبال سریال هایی با حال و هوای مشابه هستید، خبرهای خوبی براتون دارم. بعد از موفقیت بی نظیر این سریال، چند تا اسپین آف و اقتباس هم ازش ساخته شد و البته سریال های دیگه ای هم هستن که می تونن همون حس هیجان و درگیری رو بهتون بدن.

سریال برلین (Berlin): پیش درآمدی که اومد

نتفلیکس بعد از اتمام «خانه کاغذی»، تصمیم گرفت یه اسپین آف بسازه که به داستان زندگی برلین، قبل از سرقت ها، می پردازه. این سریال که اسمش «برلین» هست، داستان سرقت های دیگه این شخصیت کاریزماتیک و تیمش رو روایت می کنه. فیلمبرداریش تو سال ۲۰۲۲ تو پاریس و مادرید انجام شد و فرصتی داد تا بیشتر با این شخصیت دوست داشتنی و پیچیدگی هایش آشنا بشیم. اگه از طرفداران برلین بودید، حتماً باید این رو ببینید.

خانه کاغذی: کره (Money Heist: Korea – Joint Economic Area): یه بازسازی کره ای

بازسازی کره ای «خانه کاغذی» هم با اسم «Money Heist: Korea – Joint Economic Area» ساخته شد. این نسخه داستان رو تو فضای اتحاد دو کره روایت می کنه و با اینکه حال و هوای اصلی سریال رو حفظ کرده، اما با فرهنگ و جزئیات کره ای ترکیب شده. اگه دوست دارین یه ورژن متفاوت از این داستان رو ببینید و به سریال های کره ای علاقه مندید، می تونه گزینه خوبی باشه تا تجربه جدیدی از این ایده رو داشته باشید.

پیشنهاد سریال های شبیه: یه عالمه انتخاب برای دوست داران اکشن و هیجان

اگه از اون دسته آدما هستید که سریال های اکشن، جنایی و هیجان انگیز رو دوست دارین، این لیست می تونه حسابی به کارتون بیاد:

1. فرار از زندان (Prison Break): یه سریال کلاسیک پر از نقشه و فرار هوشمندانه که حسابی آدرنالینتون رو بالا می بره.
2. برکینگ بد (Breaking Bad): داستان تحول یک معلم شیمی به یه تبهکار بزرگ که از نظر شخصیت پردازی و داستان گویی بی نظیره.
3. بازی ماهی مرکب (Squid Game): یه سریال کره ای پر از هیجان، نقد اجتماعی و بازی های مرگبار که خیلی سریع جهانی شد.
4. پیکی بلایندرز (Peaky Blinders): داستان یه خانواده گنگستر بریتانیایی در دهه ۲۰ میلادی با استایل و شخصیت های فوق العاده.
5. اهرم (Leverage): یه گروه از خلافکارهای ماهر که به آدم های مظلوم کمک می کنن و هر قسمت یه نقشه باحال دارن.
6. وایکینگ ها (Vikings): اگه به اکشن، داستان های تاریخی و ماجراجویی های حماسی علاقه مندید، وایکینگ ها رو از دست ندین.

«خانه کاغذی» به ما یاد داد که قهرمان ها همیشه تو لباس پلیس نیستن و گاهی وقتا، اونایی که علیه سیستم می شورن، می تونن تو قلب مردم جا باز کنن.

حرف آخر: خانه کاغذی ارزش دیدن داره یا نه؟

خب، رسیدیم به آخر این سفر پرهیجان تو دنیای معرفی و نقد سریال خانه کاغذی. راستش رو بخواین، «خانه کاغذی» از اون سریال هاست که با یه ایده ی درخشان و یه تیم بازیگری عالی شروع شد و تونست دل میلیون ها نفر رو به دست بیاره. فصل های اولیه واقعاً اوج هیجان و خلاقیت بودن و من هنوز هم دیدنشون رو به شدت توصیه می کنم، چون واقعاً تجربه ای منحصر به فرد بهتون میده.

اما خب، نمی شه نادیده گرفت که تو فصل های آخر، سریال یه جورایی افت کرد. فیلمنامه ضعف های زیادی پیدا کرد، منطق روایی گاهی لنگ می زد و پیام های عمیق ترش سطحی شدن. انگار که دیگه هدف اصلی، کش دادن داستان برای درآمد بیشتر بود، نه حفظ کیفیت. با این حال، حتی با تمام این ضعف ها، «خانه کاغذی» همچنان یه تجربه دیداری جذابه، مخصوصاً اگه بتونید فصل های اولیه رو با دیدی منصفانه و فصل های بعدی رو با نگاهی نقادانه ببینید.

از من می شنوین، اگه هنوز فرصت نکردین، حداقل دو سه فصل اولش رو از دست ندین و خودتون رو غرق ماجراجویی های این گروه دوست داشتنی کنید. این سریال فارغ از همه ضعف هاش، یه پدیده بود که تاثیر فرهنگی زیادی داشت و تجربه دیدنش خالی از لطف نیست. حالا نوبت شماست! دوست دارم بدونم شما درباره سریال «خانه کاغذی» چی فکر می کنید؟ کدوم شخصیت رو بیشتر دوست داشتین؟ به نظرتون سریال خوب تموم شد یا نه؟ منتظر نظرات باحال و دیدگاه های شما هستم!