معرفی انیمیشن کوتاه روزی روزگاری یک استودیو (Once Upon a Studio)

انیمیشن کوتاه «روزی روزگاری یک استودیو» (Once Upon a Studio) یه هدیه جادویی و نوستالژیک از دیزنی به مناسبت ۱۰۰ سالگی خودشون برای طرفدارانشونه. این فیلم یه جشن دوست داشتنی برای تمام شخصیت ها و داستان هایی هست که ما رو در طول یک قرن سرگرم کردن و باهاشون خاطره ساختیم.

تاحالا شده فکر کنین اگه شخصیت های کارتونی مورد علاقه تون یه روزی از قاب عکساشون بیرون بپرن و با همدیگه جشن بگیرن، چه اتفاقی میفته؟ «روزی روزگاری یک استودیو» دقیقاً همون چیزیه که به این سؤال جواب میده! این انیمیشن کوتاه و دلنشین، نه فقط یه فیلم سادست، بلکه یه نامه عاشقانه از قلب استودیو انیمیشن والت دیزنی به همه ماست؛ به کسایی که با میکی ماوس خندیدن، با سیندرلا آرزو کردن و با السا فریاد رهاش کن رو سر دادن. قراره تو این مقاله یه سفر هیجان انگیز به دنیای جادویی این انیمیشن داشته باشیم، از داستان بامزه اش تا جزئیات فنی و احساسی که پشت هر فریم پنهان شده. پس آماده باشین برای یه غرق شدن تمام عیار تو دریای نوستالژی دیزنی!

«روزی روزگاری یک استودیو»: جشن باشکوه ۱۰۰ سالگی دیزنی و دورهمی ستاره ها

تصور کنین یه روز کاری تو استودیو انیمیشن والت دیزنی تموم میشه و بعدش اتفاقات عجیبی میفته. این انیمیشن کوتاه دقیقاً همینه! یه دورهمی بزرگ و شیرین از تمام شخصیت های محبوب دیزنی که از نقاشی هاشون جون می گیرن و میان که با هم یه عکس یادگاری تاریخی بگیرن. بیشتر از 500 شخصیت، از میکی و مینی ماوس بگیر تا قهرمان های جدیدتر مثل السا و موانا، همه با هم جمع میشن تا این جشن رو به یادموندنی کنن.

«روزی روزگاری یک استودیو» فقط یه فیلم کوتاه معمولی نیست؛ این اثر یه نامه پر از احساس و قدردانیه که استودیو انیمیشن والت دیزنی به مناسبت ۱۰۰ سالگی پربار و جادوییش برای طرفدارانش تو سراسر دنیا فرستاده. واقعاً کمتر کسی میتونه ادعا کنه که با حداقل یکی از شخصیت های دیزنی خاطره نداره. از همون روزهای اول که میکی ماوس پا به دنیای انیمیشن گذاشت تا همین الان که «فروزن» و «موانا» دل بچه ها رو بردن، دیزنی همیشه بخش جدانشدنی از دوران کودکی و حتی بزرگسالی ما بوده. این انیمیشن کوتاه دقیقاً همین حس تعلق و نوستالژی رو هدف قرار داده و میتونه هر کدوم از ما رو به گذشته های شیرینمون ببره و لبخندی از جنس خاطرات روی لب هامون بیاره.

خلاصه ی داستان: زمانی که شخصیت های دیزنی جان می گیرند!

همه چی از یه آرزوی کوچیک شروع میشه. برنی متینسون، انیماتور قدیمی دیزنی، آرزو میکنه که کاش دیوارای استودیو میتونستن حرف بزنن. بعد از رفتن همه، وقتی ساعت ۴:۵۹ بعدازظهر رو نشون میده و همه کارکنان استودیو رو ترک کردن، میکی ماوس و مینی ماوس از قاب عکساشون میپرن بیرون و یه ایده بامزه به ذهنشون میرسه: یه عکس یادگاری دسته جمعی از همه شخصیت های دیزنی! اینجوری میشه که اونا راه میفتن تو استودیو و یکی یکی قهرمان های دوران کودکیمون رو از کارتون های کلاسیک تا انیمیشن های جدید پیدا میکنن و دعوتشون میکنن به این مهمونی بزرگ. تصور کنین پیتر پن با اولاف چقدر میتونه بامزه باشه!

اینجا دیگه مرزهای زمان و انیمیشن از بین میرن. شخصیت هایی که تو دنیای انیمیشن های دو بعدی زندگی میکردن، کنار قهرمان های سه بعدی قرار میگیرن و همه با هم، برای یه لحظه جادویی، دور هم جمع میشن. از سیندرلا و سفیدبرفی گرفته تا موانا و السا؛ از گوفی و دونالد داک تا وودی و باز لایت یر؛ همه هستن. این اجتماع بزرگ، نه فقط برای گرفتن یه عکس، بلکه برای تجلیل از یک قرن داستان گویی، خلاقیت و جادوی دیزنیه. دیدن تعاملات کوچک و بامزه بین این شخصیت ها که از دنیاهای کاملاً متفاوت میان، حسابی دلنشینه و لبخند رو به لب هر تماشاگری میاره. مثلاً دیدن پلوتو که با چشماش به یه تکه کیک بزرگ اشاره میکنه و میتونه دل آدم رو حسابی ببره!

اطلاعات کلیدی: کارگردانان، تاریخ ها و مدت زمان

این شاهکار کوتاه رو دو کارگردان و نویسنده خلاق به اسمای دن آبراهام و ترنت کوری ساختن. اونا تونستن تو مدت زمان حدود 9 دقیقه، یه دنیای کامل از خاطرات رو جلوی چشممون بیارن. «روزی روزگاری یک استودیو» اولین بار 11 ژوئن 2023 تو جشنواره انیمیشن انسی فرانسه نشون داده شد و بعدش تو تاریخ 15 اکتبر تو شبکه ABC و 24 دسامبر هم به صورت جهانی تو یوتیوب و دیزنی پلاس منتشر شد. باور کنین همین چند دقیقه کافیه تا حسابی غرق نوستالژی بشین.

مدت زمان کوتاه این انیمیشن (حدود ۹ دقیقه) ممکنه اولش به نظرتون کم بیاد، اما باور کنین که همین زمان کوتاه پر از جزئیات و لحظاتیه که تا مدت ها تو ذهنتون میمونه. هر فریم این فیلم، پر از عشق و احترامه به تاریخ دیزنی و هر لحظه میتونه شما رو با یه شخصیت محبوب یا یه خاطره قدیمی روبه رو کنه. این اثر نه تنها یه جشن برای طرفدارای دیزنیه، بلکه یه دستاورد فنی هم به حساب میاد که چطور میشه تو یه فضای محدود، این همه شخصیت و سبک انیمیشن رو با هم ترکیب کرد و یه نتیجه یکپارچه و جذاب داشت. تاریخ های انتشارش هم دقیقاً جوری تنظیم شده بود که به بهترین شکل، بخشی از جشن ۱۰۰ سالگی دیزنی باشه.

ادای احترام به یک اسطوره: یادبود برنی متینسون عزیز

یکی از قشنگ ترین بخش های این انیمیشن، ادای احترام به برنی متینسون، انیماتور افسانه ای و کهنه کار دیزنی هست که بعد از 70 سال خدمت تو دیزنی، درست چند ماه قبل از انتشار این کار، تو سن ۸۷ سالگی از دنیا رفت. برنی تو این انیمیشن حضور کوتاهی داره و همون آرزوی اولیه ی داستان هم از زبان اونه. دیدن دوباره ش تو این فیلم، حس دلتنگی شیرینی رو برای طرفدارای دیزنی ایجاد میکنه و نشون میده که دیزنی چقدر برای آدمایی که میراثشو ساختن، ارزش قائله. برنی متینسون تنها فردی بود که در تمام استودیوهای انیمیشن والت دیزنی، از روزهای اولیه تا دوران مدرن، حضور داشت و این فیلم، آخرین حضور هنری او به شمار میاد.

این ادای احترام، فقط به خاطر حضور کوتاه برنی تو فیلم نیست، بلکه به خاطر اون تأثیر عمیق و ماندگاریه که او تو تاریخ انیمیشن دیزنی گذاشته. اون یکی از اون آدم هایی بود که از نزدیک شاهد تحولات دیزنی از دوران طلایی انیمیشن دستی تا عصر کامپیوتر بود. بنابراین، وقتی میکی ماوس، شخصیت نمادین دیزنی، با برنی خداحافظی میکنه، انگار خودش دیزنی داره با یکی از بزرگترین اسطوره هاش وداع میکنه. این لحظه، یکی از احساسی ترین بخش های فیلمه و به خوبی نشون میده که این انیمیشن چقدر عمیق و پرمفهومه و فراتر از یه جشن ساده میره.

جادوی بصری و فنی: وقتی سنت و مدرنیته دست به دست هم میدن

یکی از چیزایی که «روزی روزگاری یک استودیو» رو خاص میکنه، ترکیب هنری بی نظیرشه. این انیمیشن یه سمفونی واقعی از تکنیک های مختلفه: لایو اکشن، انیمیشن دو بعدی دستی (همون سل انیمیشن قدیمی و دوست داشتنی) و گرافیک کامپیوتری (CGI). فکرشو بکنین، شخصیت های کلاسیک دو بعدی مثل میکی و گوفی کنار شخصیت های سه بعدی مثل السا و موانا قرار میگیرن و همه با هم جور در میان! این کار اصلا آسون نیست ولی تیم دیزنی عالی از پسش براومده و تونسته اصالت بصری هر شخصیت رو حفظ کنه.

ادغام سه سبک انیمیشن مختلف تو یه اثر کوتاه، خودش یه چالش بزرگ هنری و فنیه. دیدن اینکه شخصیت های دو بعدی با شخصیت های سه بعدی چطور تو یه صحنه مشترک تعامل میکنن، نه تنها هیجان انگیزه، بلکه نشون دهنده اوج مهارت و دقت تیم انیمیشن دیزنیه. این کار مثل این میمونه که شما یه نقاشی کلاسیک رو کنار یه مجسمه مدرن قرار بدین و انتظار داشته باشین که هر دو تو یه قاب، زیبایی خودشونو حفظ کنن. دیزنی تونسته با ظرافت تمام، این تعادل رو برقرار کنه و نتیجه اش یه اثر بصری خیره کننده شده که هم به ریشه های انیمیشن دستی وفاداره و هم از تکنولوژی های جدید بهره میبره. این رویکرد ترکیبی، خودش یه ادای احترام به تمام دوران های استودیو دیزنیه و نشون میده که چطور دیزنی همیشه سعی کرده هم سنت ها رو حفظ کنه و هم مرزهای نوآوری رو جابه جا کنه.

پشت صحنه خلق یک رویا: انیماتورها و نوآوری ها

برای ساختن این جادو، دیزنی از بهترین ها کمک گرفته. اریک گلدبرگ که استاد انیمیشن دستی هست و اندرو فلیسیانو که تو زمینه انیمیشن کامپیوتری حرفه ایه، سرپرستی این بخش ها رو به عهده داشتن. یه نکته خیلی جالب اینه که حدود 80% انیمیشن به صورت دستی و با جوهر و کاغذ کشیده شده! کارگردان ها حسابی اصرار داشتن که این میراث حفظ بشه. انیماتورهای قدیمی دیزنی هم تو این پروژه حضور داشتن و حتی بعضیاشون درخواست کردن که شخصیت های مورد علاقه شون مثل بامبی (1942) هم تو فیلم باشن. واقعاً همه دست به دست هم دادن تا این هدیه صد سالگی به بهترین شکل ممکن آماده بشه.

تیم تولید این انیمیشن کوتاه، یه ترکیب شگفت انگیز از انیماتورهای کهنه کار و جوون بود که همگی با عشق و علاقه به دنیای دیزنی کار میکردن. اریک گلدبرگ، که به خاطر کارهای درخشانش روی شخصیت هایی مثل جینی در «علاءالدین» معروفه، سرپرست انیمیشن دستی بود و خودش شخصاً صحنه ای که میکی ماوس به عکس والت دیزنی نزدیک میشه رو انیمیت کرده، چون این صحنه برایش از نظر احساسی اهمیت ویژه ای داشت. اندرو فلیسیانو هم با تسلطش بر انیمیشن کامپیوتری، مسئولیت هماهنگی شخصیت های سه بعدی رو به عهده داشت.

یکی از چالش های بزرگ این پروژه، بازسازی مدل های کاراکترهای CGI قدیمی تر بود. شخصیت هایی که قبل از «گیسوکمند» (2010) ساخته شده بودن، نیاز به بازسازی ریگ سازی و رندرینگ داشتن تا با فناوری های مدرن تر سازگار بشن و کنار شخصیت های جدید، طبیعی به نظر برسن. این نشون میده که چقدر به جزئیات اهمیت داده شده. حتی برای ترکیب بی نقص انیمیشن دستی و کامپیوتری، از تکنیک هایی مثل Puppetry 2D هم استفاده شده تا حرکات شخصیت ها روان تر و هماهنگ تر باشن. این دقت و وسواس، «روزی روزگاری یک استودیو» رو به یه شاهکار فنی تبدیل کرده.

از اونجایی که کارگردان ها تاکید زیادی روی حفظ اصالت انیمیشن دستی داشتن، 80 درصد کارها با جوهر و کاغذ انجام شد. این یعنی برای هر فریم، ساعت ها وقت و انرژی صرف شده تا اون حس و حال نوستالژیک دوباره زنده بشه. این کار، نه تنها برای طرفداران قدیمی دیزنی یه هدیه بزرگ بود، بلکه به نسل جدید انیماتورها هم یادآوری کرد که ریشه های این هنر کجاست و چقدر ارزش داره که بهش وفادار بمونیم. داستان هایی هم که از پشت صحنه به گوش میرسه، مثل درخواست جیمز باکستر برای حضور بامبی تو فیلم، نشون میده که این پروژه چقدر شخصی و پر از احساس برای دست اندرکارانش بوده.

موسیقی متن: آوای نوستالژی و احساس

موسیقی هم تو این انیمیشن نقش خیلی مهمی داره. دیوید متزگر آهنگساز این کار، یه قطعه واقعاً احساسی رو انتخاب کرده: آهنگ Feed the Birds از فیلم مری پاپینز (1964). میدونستین این آهنگ یکی از آهنگای مورد علاقه والت دیزنی بوده؟ حتی ریچارد ام. شرمن، یکی از آهنگسازای اصلی مری پاپینز، برگشت و دوباره این آهنگ رو با همون پیانوی قدیمی ضبط کرد. این آهنگ تو صحنه ای که میکی به عکس والت دیزنی نزدیک میشه پخش میشه و اشک رو به چشم هر طرفداری میاره. یه جور ادای احترام دوست داشتنی به خود والت!

انتخاب آهنگ Feed the Birds برای این انیمیشن، واقعاً هوشمندانه و پرمعنا بود. این آهنگ نه تنها یکی از محبوب ترین قطعات والت دیزنی بوده، بلکه مضمون اون درباره مهربانی و بخشش، کاملاً با روحیه و ارزش های اصلی دیزنی همخوانی داره. شنیدن این آهنگ با اجرای دوباره ریچارد ام. شرمن، که خودش یکی از بازماندگان دوران طلایی دیزنی محسوب میشه، یه حس اصالت و نوستالژی غیرقابل وصفی رو به وجود میاره. تصور کنین این آهنگ با همون پیانویی ضبط شده که والت دیزنی بارها کنارش نشسته و این قطعه رو شنیده! این لحظه، فقط یه موسیقی متن ساده نیست، بلکه یه سفر در زمانه که به قلب تاریخ دیزنی میبره ما رو و اتصال عمیقی بین گذشته و حال برقرار میکنه.

«روزی روزگاری یک استودیو» نه فقط یک گردهمایی شخصیت ها، بلکه یک ادای احترام عمیق به روح خلاق والت دیزنی و میراث جاودان اوست که با ظرافت تمام، گذشته، حال و آینده انیمیشن را به هم پیوند می زند.

چرا «روزی روزگاری یک استودیو» را باید دید؟ نقد و پیام ها

این انیمیشن فقط یه فیلم کوتاه نیست، یه سفر احساسی به دل خاطرات ماست. منتقدها و تماشاگرها حسابی ازش تعریف کردن و گفتن که تجربه ای احساسی و نوستالژیک هست و نامه ای عاشقانه به تاریخ انیمیشن. وقتی تماشاش میکنین، یه حس گرم و دلنشین تمام وجودتونو پر میکنه و یاد تمام قهرمانا و داستانایی میفتین که باهاشون بزرگ شدین. هر کسی که با دیزنی بزرگ شده باشه، از این کار حسابی لذت میبره.

بازخوردهای مثبت از سوی منتقدان و تماشاگران، گویای قدرت این انیمیشن در برقراری ارتباط عمیق با مخاطبه. بسیاری از منتقدان از این انیمیشن به عنوان یک شاهکار عاطفی یاد کردن که توانسته در مدت زمان کوتاه خود، یک قرن جادو و داستان گویی را به بهترین شکل ممکن جشن بگیره. حس قدردانی و تعلق به دنیای دیزنی که از این فیلم ساطع میشه، واقعاً کم نظیره. این انیمیشن موفق شده که هم طرفداران قدیمی رو با خاطراتشون آشتی بده و هم به نسل جدید نشون بده که ریشه های دیزنی چقدر قویه و چقدر پر از داستان های دوست داشتنیه.

فراتر از یک جشن: پیام ها و ارزش های پنهان

این فیلم کوتاه فراتر از جشن گرفتن ۱۰۰ سالگی دیزنیه. یه پیام عمیق تر داره: حفظ خلاقیت، نوآوری و داستان گویی. نشون میده که چطور میشه هنر انیمیشن دستی رو زنده نگه داشت و نسل های مختلف انیماتورها چطور با هم کار میکنن. این یه نماد از اتحاد و همکاری تو دنیای دیزنیه و یادآور میشه که با هم، میشه کارهای بزرگی انجام داد و رویاها رو زنده نگه داشت. «روزی روزگاری یک استودیو» تأکید میکنه که جادوی دیزنی فقط تو شخصیت ها و داستان ها نیست، بلکه تو روحیه خلاقیت و تلاشیه که پشت هر اثر وجود داره.

از اونجایی که این انیمیشن ترکیبی از سبک های مختلفه، این پیام رو منتقل میکنه که سنت و مدرنیته میتونن در کنار هم قرار بگیرن و همدیگه رو تکمیل کنن. این نه تنها یه ادای احترام به گذشته است، بلکه یه نگاه امیدوارکننده به آینده هم هست. دیزنی با این کار نشون داده که چقدر به میراث خودش افتخار میکنه و چقدر به حفظ ارزش های هنریش اهمیت میده. این فیلم یه یادآوریه که دنیای دیزنی یه جامعه بزرگه، جایی که هر شخصیت، هر داستان و هر انیماتور، بخشی از یه خانواده بزرگتره که با هدف مشترک، یعنی خلق جادو و رؤیا، دور هم جمع شدن.

لحظه های ماندگار: دیدار با قهرمانان دوران کودکی

تو این انیمیشن کوتاه، فرصت پیدا می کنین تا با بیشتر از ۵۰۰ شخصیت دیزنی، از قدیمی ترین ها تا جدیدترین ها، دوباره دیدار کنین. از میکی ماوس و مینی ماوس، دونالد داک و گوفی گرفته تا سیندرلا، آریل، پو، اولاف، السا، موانا، زوتوپیا و کلی شخصیت دیگه. تعامل های کوتاه و بامزه ای که بینشون اتفاق میفته، واقعاً دلنشینه و ممکنه تو یه لحظه، یه شخصیت رو ببینین که سالهاست یادش نبودین و حسابی غافلگیر بشین. هر صحنه پر از این لحظه های دلپذیره که میتونه قلب آدم رو لمس کنه.

فکرشو بکنین، پیتر پن که از پنجره پرواز میکنه و وینستون، سگ دوست داشتنی از انیمیشن «Feast»، دنبال یه تکه از کیک تولد می گرده! یا اِدنا مود از «شگفت انگیزان» که با غرور همیشگیش تو جمع حضور داره. اولاف که با شور و هیجان از همه دعوت میکنه، یا جینی از «علاءالدین» که با کارهای بامزه اش همه رو میخندونه. همه این لحظه ها، مثل گوهرهای کوچیکی تو این انیمیشن میدرخشن و باعث میشن که چندین بار بخواین فیلم رو ببینین تا هیچ کدوم از این شخصیت ها و لحظات رو از دست ندین. این فیلم یه جشن بصری از تمام اون چیزاییه که دیزنی رو برای ما خاص کرده.

گشتی در میان شخصیت ها: از افسانه ای ها تا مدرن ها

تصور کنین آنا و السا از «فروزن» کنار بل از «دیو و دلبر» ایستادن یا تیمون و پومبا از «شیر شاه» با شخصیت های «زوتوپیا» یه گفتگوی بامزه دارن. این انیمیشن پر از این لحظه های ناب و غیرمنتظره ست. دیدن اینکه چطور انیماتورها تونستن این همه شخصیت با سبک های مختلف رو کنار هم قرار بدن و همه شون هویت خودشونو حفظ کنن، واقعاً حیرت انگیزه. از اون کلاه دوز دیوانه از «آلیس در سرزمین عجایب» با چای عصرانه اش تا مائوئی از «موانا» با قلاب ماهیگیری جادوییش، همه و همه تو این مهمونی باشکوه حضور دارن.

لیست شخصیت های حاضر تو «روزی روزگاری یک استودیو» به قدری بلند و پر و پیمونه که اشاره به همه شون تو یه مقاله سخته، اما میشه به چند تا از پررنگ ترین و نمادین ترین هاشون اشاره کرد:

• میکی ماوس و مینی ماوس: پیشگامان و میزبانان اصلی این جشن.
• دونالد داک و گوفی: رفقای همیشگی میکی و از طنزپردازان معروف دیزنی.
• سیندرلا و پرنس چارمینگ: نماد افسانه های کلاسیک دیزنی.
• سفیدبرفی و هفت کوتوله: از اولین شاهکارهای انیمیشن بلند دیزنی.
• بامبی و تامپر: یادآور لحظات شیرین و تلخ طبیعت.
• پیتر پن و وندی: از سرزمین نورلند و پرواز بر فراز شهر.
• آریل (پری دریایی کوچولو): صدای دنیای زیر آب.
• بل (دیو و دلبر): پرنسس کتابخوان و مهربان.
• علاءالدین و جینی: از داستان های هزار و یک شب و آرزوهای بزرگ.
• پو و دوستانش: دنیای ساده و پر از دوستی جنگل صد هکتار.
• سیمبا، تیمون و پومبا (شیر شاه): پادشاهی و هاکونا ماتاتا.
• پوکاهونتاس: پرنسس قوی و طبیعت دوست.
• مولان: قهرمانی که مرزها را شکست.
• تارزان: زندگی در جنگل.
• السانا و آنا (فروزن): خواهران پادشاهی آرندل.
• اولاف (فروزن): آدم برفی دوست داشتنی و شوخ طبع.
• موآنا: قهرمان اقیانوس ها و ماجراجویی های دریایی.
• جودی هاپس و نیک وایلد (زوتوپیا): از دنیای مدرن و پر از پیام های اجتماعی.
• آشا و ستاره (آرزو): نماینده جدیدترین نسل انیمیشن های دیزنی.

این لیست تنها بخشی از عظمت شخصیت های حاضر در این انیمیشن کوتاهه. هر بار که این فیلم رو میبینین، ممکنه یه شخصیت جدید رو کشف کنین و یه خاطره تازه براتون زنده بشه. این «روزی روزگاری یک استودیو» رو به یه تجربه بی نظیر برای هر دوستدار دیزنی تبدیل کرده.

سخن پایانی: نگاهی به گذشته، امید به آینده

در نهایت، «روزی روزگاری یک استودیو» نه فقط یه جشن برای ۱۰۰ سالگی دیزنیه، بلکه یه ادای احترام به رؤیاها، جادو و تمام کسایی که این دنیای فوق العاده رو ساختن و دوستش داشتن. این انیمیشن به ما یادآوری میکنه که داستان ها و شخصیت های دیزنی چقدر تو زندگی ما نقش دارن و چقدر میتونن ما رو دوباره به دنیای کودکیمون ببرن. اگه هنوز این انیمیشن کوتاه رو ندیدین، حتماً یه فرصت بهش بدین. مطمئنم که با دیدنش، دوباره عاشق جادوی دیزنی میشین و منتظر ۱۰۰ سال آینده این استودیو فوق العاده میمونین. این فقط یه فیلم نیست، یه تجربه قلبیه.

«روزی روزگاری یک استودیو» در واقع همون چیزیه که همه طرفدارای دیزنی همیشه تو دلشون میخواستن ببینن: یه گردهمایی باشکوه از تمام قهرمانان و دوستانی که از بچگی باهاشون بزرگ شدیم. این انیمیشن کوتاه نشون میده که جادوی دیزنی نه تنها هرگز از بین نمیره، بلکه با گذشت زمان، قوی تر و پربارتر هم میشه. این یه گواهی بر قدرت داستان گویی، خلاقیت بی حد و مرز و وفاداری به رؤیاهاییه که والت دیزنی بنیان گذاشت. پس بیاید با هم این جشن رو گرامی بداریم و منتظر باشیم تا دیزنی در ۱۰۰ سال آینده چه جادوهای دیگه ای رو برامون رو میکنه.